دکتر عمران عسگری، متولد ۱۳۶۹ در شهر مشهد، عضو هیئت علمی و استادیار گروه پزشکی هسته‌ای دانشگاه علوم پزشکی مشهد، یکی از اساتید جوان و پژوهشگران موفق در جشنواره‌های مختلف داخلی و خارجی است که از سال ۱۴۰۱ و پس از اتمام تحصیلات خود در دانشگاه علوم پزشکی مشهد، به عنوان عضو هیئت علمی در این مجموعه دانشگاهی مشغول به فعالیت‌های آموزشی، پژوهشی و درمانی می‌باشد. یکی از شاخص‌ترین دستاوردهای پژوهشی دکتر عسگری، طی مدت کوتاه فعالیت وی در دانشگاه علوم پزشکی مشهد، ارائه طرح پژوهشی مرتبط با درمان‌های جدید لوتیشیوم ۱۷۷( PSMA) به کنفرانس بین المللی آمریکا در سال ۱۴۰۲ است که با استقبال بسیار خوب اعضای این کنفرانس و اهدای جایزه جهانی به این طرح پژوهشی همراه بوده است. سایت خبری وبدا، در گفتگویی با این استاد، محقق و پزشک جوان، به معرفی فعالیت‌ها و دستاوردهای ارزشمند وی در حوزه‌های مختلف آموزشی، پژوهشی و درمانی پرداخته که شرح آن را در ادامه می‌خوانید:
*وبدا: ضمن سپاس از حضور شما در این گفتگو، لطفا بیوگرافی مختصری، به همراه توضیحاتی در خصوص دوران تحصیل؛ از دوره ابتدایی تا پایان تحصیلات دانشگاهی ارائه بفرمایید؟
" من دکتر عمران عسگری متولد ۱۳۶۹ در شهر مشهد هستم و در حال حاضر به عنوان استادیار پزشکی هسته‌ای در بیمارستان قائم (عج)، از مراکز زیر پوشش دانشگاه علوم پزشکی مشهد مشغول به کار هستم. پس از گذراندن دوران ابتدایی و دبیرستان در مهرماه سال ۱۳۸۷ وارد دانشگاه علوم پزشکی مشهد شدم و دوره پزشکی عمومی را تا سال ۱۳۹۵ در این دانشگاه به پایان رساندم و پس از آن این فرصت را یافتم که به صورت مستقیم و اصطلاحا استریت دارد دوره تخصص در رشته پزشکی هسته‌ای شوم. این دوره نیز در سال ۹۹ به پایان رسید اما با توجه به دوران کرونا و محدودیت‌هایی که در آن زمان وجود داشت نهایتاً طرح تحقیقاتی من در سال ۱۴۰۱ دفاع شد و تحصیلات من به پایان رسید و از همان سال تاکنون به عنوان عضو هیئت علمی در خدمت مجموعه دانشگاه علوم پزشکی مشهد هستم".
*وبدا: حوزه‌ی کاری خود را چطور ارزیابی می کنید؟
با توجه به تجربه دو ساله فعالیت بنده در دانشگاه علوم پزشکی مشهد ( که البته زمان زیادی هم نیست ) می‌توانم عرض کنم که بخش پزشکی هسته‌ای از نگاه من به عنوان یکی از بخش‌های نمونه در دانشگاه؛ به لحاظ فضای همدلانه و دوستانه‌ای که بر آن حاکم است، محسوب می‌شود و با توجه به ضرورت و اهمیت این همدلی در فضای کار، ویژگی فوق می‌تواند الگویی برای سایر بخش‌های دانشگاه باشد. در عین حال با توجه به مهجوریت و ناشناخته بودن این رشته در فضاهای مختلف، نیاز به یک همّت و اهتمام از سوی همکاران عزیز ( چه دانشجویان و چه اساتید ارجمند ) است، تا این رشته به عموم مردم و دانشگاهیان بیشتر شناسانده شود؛ چرا که این رشته، یک رشته ارجاعی است و تا زمانی که ما نتوانیم قابلیت‌های آن را به خوبی معرفی کنیم، اهمیت و ضرورت کار این رشته نیز در نگاه عمومی جامعه ناشناخته خواهد ماند.
ما در طول چند سال اخیر درمان‌های بسیار مهم و جدیدی در حیطه پزشکی هسته‌ای داشته‌ایم که بنده شخصاً تلاش کردم به همکاران و دوستان آن را معرفی کنم، اما همچنان معتقدم که این رشته مهجور و مظلوم واقع شده تا آنجا که برخی از عزیزان از ما سوال می‌کنند که آیا رشته پزشکی هسته‌ای مربوط به بالین است و اساساً با بخش بالین ارتباط دارد؟! در حالی که این رشته کاملاً بالینی است و لذا من تصور می‌کنم که برای معرفی این رشته و بهبود فضای کار پزشکی هسته‌ای باید بیشتر همت کنیم. همچنین در طول ۲ سال گذشته بنده سعی کردم، کانالی را در فضای مجازی شکل دهم تا بتوانیم به همکاران پزشک، پزشکی هسته‌ای و خدمات آن را معرفی کنیم.
*وبدا: از نگاه شما کدامیک از سه حوزه آموزش، پژوهش و درمان از اهمیت بیشتری برخوردار است؟
رشته ما به دلیل جدید بودن، وابسته به تکنولوژی است و بیشتر در حیطه پژوهش فعالیت داشته و سعی می‌کنیم که کاملاً به روز باشیم. بنابراین در این حرفه پژوهش از اولویت خاصی برخوردار است و در کنار آن با توجه به نیاز تربیت نیروهای جوان بحث آموزش در اولویت بعدی قرار می‌گیرد و البته در کنار آن با توجه به اینکه بیماران باید حتماً در این حیطه آموزش داده شوند، درمان هم در کنار این دو حوزه قرار می‌گیرد. این نکته نیز مهم است که شما باید ابتدا آموزش را به صورت عمومی به جامعه داده باشید تا بتوانید در کنار آموزش یک درمان موفق نیز داشته باشید، به عنوان مثال هم اکنون ما درمانی را برای یکی از بیماران آغاز کرده‌ایم که از طریق تصویربرداری با دستگاه فاپی انجام می‌شود و یکی از درمان‌های منحصر به فرد و سرآمد در دنیا است و پیش از آغاز این درمان نیاز است که آموزش‌هایی به بیمار داده شود.
*وبدا: نقش اساتید را در آموزش دانشجویان در این حوزه چطور می بینید؟
بنده شخصاً معتقدم که هرچه در این رشته دارم، مدیون اساتید عزیزم هستم و علاوه بر دانش، از آنها اخلاق، متانت و صبوری هم آموخته‌ام که این خصیصه‌ها نیز لازمه کار ما و بسیار ارزشمند هستند. در کنار این موضوع بحث آموزش و تاثیرگذاری استاد و اهمیت اینکه علم او به روز باشد هم قابل توجه است.
*وبدا: در مسیر طی شده با چه موانع و چالش هایی مواجه بودید؟
ما در شرایطی قرار داریم که همه چیز در حال تغییر و نوسان است و دورانی را پشت سر گذاشته‌ایم که به خاطر اتفاقات سیاسی و شرایط پیرامونی با چالش‌های زیادی همراه بوده است و برخی از این چالش‌ها همواره وجود دارد، از تامین دارو گرفته تا تامین تکنولوژی‌های تصویربرداری و.... به خاطر دارم که در دوره دانشجویی تنها یک دستگاه تصویربرداری داشتیم که آن هم تصویرهای خوبی به ما نمی‌داد و واقعاً شرایط مایوس کننده‌ای بود، تا اینکه با پیگیری اساتید و به لطف خداوند تعداد دستگاه‌ها به ۴ عدد افزایش یافت و هم اکنون منتظر نصب دستگاه پت اسکن در این مجموعه هستیم، لذا بنده فکر می‌کنم که همیشه مسیر با چالش‌هایی همراه است و این ما هستیم که باید با صبر و حوصله و پیگیری کارها را پیش ببریم.
*وبدا: شما در سالی که گذشت به عنوان پژوهشگر برتر از سوی انجمن پزشکی هسته ای امریکا معرفی شدید در این رابطه هم توضیحاتی بفرمایید؟
بله... دو طرح پژوهشی بنده طی سال های 1401 و 1402 در کنفرانس پزشکی هسته‌ای آمریکا ارائه شد که جزو ارائه‌های برتر معرفی و حائز دریافت جایزه شد، طرح اول مربوط به پروژه پایان نامه‌ی من بود که بر اساس اطلاعات پرونده دو هزار بیمار تیروئیدی انجام شد و به نوعی به سمت پروژه الکترونیکی این موضوع رفتیم و همچنان پیگیری می‌کنیم.
طرح دوم مربوط به پژوهش دیگری بود که با کمک استاد عزیز، دکتر کامران آریانا در رابطه با درمان‌های جدید لوتیشیوم ۱۷۷( PSMA) برای درمان بیماران پروستات انجام و نتایج آن به انجمن پزشکی هسته‌ای آمریکا ارسال گردید که در کنفرانس سال گذشته با بازخورد خوب و دریافت جایزه جهانی همراه بود.
*وبدا: نقش خانواده را تا چه حد در موفقیت های خود مهم و موثر می دانید؟
خانواده نقش حمایتی پررنگی در پشتیبانی از فرزندان دارند و این تجربه من در زندگی شخصی نیز بوده است و در مسیری که طی شد خانواده بسیار حامی و پشتیبان من بودند، البته از نگاه من مجموعه دانشگاه نیز به عنوان یک خانواده محسوب می‌شوند که لطف و حمایت آنها هم تاکنون شامل حال ما بوده و امیدواریم در آینده نیز ادامه داشته باشد.
*وبدا: یکی از خاطرات مهمی که از دوره تحصیل در دانشگاه به یاد دارید را عنوان بفرمایید ؟
بنده زمانی که برای دوره تخصص درس می‌خواندم، با توجه به اینکه منزل ما از بیمارستان و کتابخانه فاصله زیادی داشت و معمولاً زمان قابل توجهی صرف تردد من در این مسیر می‌شد، لذا تصمیم گرفتم که خودروی شخصی ام را بفروشم و در جایی نزدیک‌تر به بیمارستان مستقر شوم تا به درس خواندنم لطمه‌ای نخورد؛ تصمیم بسیار سختی بود، اما این تصمیمات سخت معمولاً برای هر کسی وجود دارد و شاید نیاز باشد که در برخی از موقعیت‌ها با فدا کردن و هزینه کردن برخی داشته‌ها، راه را برای رسیدن به اهداف بزرگتر هموار کنیم.
