دکتر صالح دادمهر، متولد 1371 در شهر مشهد، استادیار و متخصص جراحی دهان، فک و صورت در دانشگاه علوم پزشکی مشهد، یکی از جوان ترین اساتید دانشکده دندانپزشکی مشهد است که پس از طی دوره های عمومی و تخصص در این دانشگاه ، از اسفندماه 1401 به عنوان عضو هیئت علمی ضریب k در دانشکده پزشکی مشغول به فعالیت های آموزشی و درمانی می باشد. این استادیار جوان، که در آزمون دوره تخصصی، حائز رتبه 2 کشوری در زیر گروه رشته جراحی دهان، فک و صورت شده و در دوره تحصیل در دانشگاه نیز، مسئولیت های مختلفی را در کمیته تحقیقات دانشجویی و کنگره های مختلف عهده دار بوده ، نخستین سرباز نخبه دانشکده دندانپزشکی است که همزمان با دوره دانشجویی، خدمت سربازی را نیز در مرکز تحقیقات نیروی انتظامی تهران و در قالب یک دوره تحقیقاتی سپری نموده است. پایگاه خبری وبدا در راستای انجام مصاحبه و آشنایی بیشتر با اساتید جوان هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی مشهد، گفتگویی با این استاد جوان داشته که شرح آن را در ادامه می خوانید:
وبدا: ضمن سپاس از حضور شما در این گفتگو، لطفا بیوگرافی و توضیحات مختصری در خصوص سوابق تحصیلی تان عنوان بفرمایید؟
دکتر صالح دادمهر هستم، متولد 1371 در شهر مشهد، متخصص جراحی دهان، فک و صورت و از یک سال و نیم قبل افتخار حضور به عنوان عضو هیئت علمی در این مجموعه را دارم.
سال 1390 در کنکور سراسری با رتبه 56 منطقه یک در رشته دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد پذیرفته شدم و پس از اتمام دوره عمومی دندانپزشکی در سال 1396 به صورت مستقیم، آزمون تخصص را شرکت کردم که در این مقطع نیز، حائز رتبه دوم کشوری در زیر گروه جراحی شدم و در نهایت سال ۱۴۰۱ آزمون بورد تخصصی را شرکت کردم و از آن به بعد افتخار این را داشتم که به عنوان عضو هیئت علمی ضریب k در دانشگاه علوم پزشکی مشهد مشغول به فعالیت شوم.
همچنین، بنده اولین دانشجوی دانشکده دندانپزشکی مشهد بودم که به عنوان سرباز نخبه در مرکز تحقیقات نیروی انتظامی تهران مشغول خدمت شدم و در واقع پس از این اقدام بود که دانشگاه تفاهم نامه ای را با بنیاد ملی نخبگان، به امضاء رساند و در ادامه چند تن از دوستان ما توانستند از این طریق، به عنوان سرباز نخبه در دانشکده دندانپزشکی، خدمت سربازی را بگذرانند و این اتفاق بسیار خوبی است چون باعث بهینه شدن عمر فرد می‌شود.
وبدا: با توجه به اینکه تمام مقاطع تحصیلی را در دانشگاه علوم پزشکی مشهد گذرانده‌اید و در حال حاضر نیز در همین مجموعه فعالیت می‌کنید، چه ارزیابی از فضای دانشگاه دارید؟
فضا و شرایط دانشگاه در حال حاضر با زمانی که ما دانشجوی آن بودیم، بسیار متفاوت است، در حال حاضر فضا بازتر شده و دانشجویان خیلی فعال‌تر هستند. در زمانیکه ما دانشجو بودیم، شخصاً مایل بودم یک سری حمایت ها و نکات تشویقی و انگیزه بخش از سوی اساتید در قبال ما به عنوان دانشجو لحاظ شود، اما تقریبا چنین فضایی وجود نداشت، اکنون با توجه به همین تجربه سعی میکنم آن حمایت‌ها و تشویق‌ها را در رابطه با دانشجویان اِعمال کنم.
وبدا: در زمان دانشجویی تا چه حد از اساتید خود الگو پذیری داشتید و آیا در بین اساتید، شخصیتی وجود دارد که نقش و جایگاه ایشان بیش از سایر اساتید در ذهن شما ماندگار شده باشد؟
البته اساتید زیادی الگوی بنده بودند و من اکنون حضور ذهن برای نام بردن از تک تک آنها ندارم، اما از بین اساتیدی که نقش مهم و حمایتگری در دوره عمومی تحصیل من داشتند می توانم به استاد دکتر رسول صاحب علم، استاد پایان نامه عمومی اشاره کنم که حقیقتاً مانند یک پدر با من رفتار کردند و نقش حمایتی ایشان در بررسی پایان نامه و زندگی من بسیار تاثیرگذار بود.
همچنین در سال‌های 94 و 95 که بنده دبیر کمیته تحقیقات دانشجویی دانشکده بودم، استاد دکتر عشق پور، سرپرست کمیته تحقیقات دانشکده کنگره ای را برگزار کردند که خود ایشان دبیر اجرایی آن بودند و من به عنوان دبیر اجرایی دانشجویی در کنگره حضور داشتم و ایشان از بنده که یک دانشجوی نسبتاً کم سن و سال بودم بسیار حمایت کردند و من در همین جا از همه این عزیزان تشکر می کنم که محیط را برای من باز کردند تا در حد توانم فرایندها را انجام دهم و در مورد آنچه که آگاهی نداشتم هم، مرا راهنمایی می‌کردند.
وبدا: و آیا اکنون همین الگوی رفتاری را در ارتباط با دانشجویان تان بکار می گیرید؟
بله... اکنون که بنده سرپرست کمیته تحقیقات دانشجویی دانشکده هستم، سعی میکنم نقش حمایتی را برای دانشجویانی که در این واحد فعالیت دارند، داشته باشم و همان طور که عرض شد، دانشجویان فعلی از دانشجویان زمان ما خیلی فعال ترند، البته در دوران ما مشکلات ساختاری زیاد بود که خوشبختانه با رفع آنها فضا خیلی باز شده و دانشجویان فعالیت های مختلفی دارند؛ از جمله اینکه مدرسه تابستانی برگزار می کنند و انواع و اقسام کارگاه‌ها و کلاس‌ها را دارند. من هم صرفاً نقش حمایتگر را دارم و هر جاهایی که نیاز به کمک دارند، همراهی شان میکنم.
وبدا: چرا رشته جراحی دهان، فک و صورت را انتخاب کردید؟
در زمان ما اغلب دانشجویان به تخصص ارتودنسی فکر می‌کردند و البته رشته‌ی بسیار خوبی هم هست، اما فرد برای انتخاب تخصص باید از خودش شناخت داشته باشد. در ترم ۷ که فانتوم‌ها آغاز شد، من همزمان وارد فانتوم ارتودونسی، اندو و جراحی شدم و در آنجا بود که دیدن رزیدنت‌ها و کیس‌های جراحی و این تصور که فرد بتواند روزی مستقلاً این کارها را انجام دهد، مرا مشتاق به رشته جراحی کرد. ضمن اینکه کار عملی که دانشجویان در بخش جراحی انجام می‌دهند، در ۹۰ درصد موارد کشیدن دندان‌ها است و ما در بخش جراحی به دانشجویان بدلیل عدم توانایی در کشیدن دندان، نمره منفی نمی‌دهیم، بلکه سعی می‌کنیم به آنها آموزش دهیم و این امر در آن زمان ( دانشجویی ) خیلی به چشم من آمد؛ اینکه اساتید کمک می‌کردند به ما یاد بگیریم و این سیاست تشویق‌ها را بویژه در رشته جراحی که فعالیت های متنوعی دارد، بسیار دوست داشتم و هنوز هم این رویه در بخش ادامه دارد.
وبدا: به چه دلیل تصمیم گرفتید که در دانشگاه علوم پزشکی مشهد، دوره تخصص را بگذرانید؟
من با توجه به نمره‌ای که در آزمون سال 96 کسب کرده بودم، می توانستم هر رشته‌ای را انتخاب کنم، اما ترجیح دادم وارد رشته جراحی شوم و چون خانواده در مشهد بودند و دوره جراحی هم پروسه ای طولانی است، تصمیم گرفتم در مشهد ادامه تحصیل بدهم.
وبدا: در مسیر تحصیل و کار آیا به چالش‌های برخوردید که از ادامه راه منصرف شوید و انگیزه شما کاهش یابد؟
کسی که رشته جراحی را انتخاب می‌کند، باید بداند که مدت ها کشیک های طولانی و بیمارستان در انتظار اوست و زندگی‌اش با یک دندانپزشک، متفاوت خواهد بود. رشته جراحی ۵ سال دوره رزیدنتی دارد ( معادل با دوره رزیدنتی نوروسرجری ) و اگر فرد در ابتدا، چرایی ورودش به این رشته را بداند و رشته جراحی را دوست داشته باشد، طبعاً سختی‌های آن را تحمل می‌کند. اما اگر کسی تنها بحث درآمد در این رشته برایش مهم باشد و خود را با اساتیدی که سال‌ها سابقه کار دارند، مقایسه کند، قطعاً بی‌انگیزه می‌شود، چون اساساً این مقایسه اشتباه است و اگر کسی به قصد کسب درامد این تخصص را انتخاب کند، قطعاً در مواقع سختی‌ها به انصراف فکر می‌کند.
در آذر ماه 1396 که من در ماه سوم رزیدنتی قرار داشتم، به خاطر دارم که ۲۶ شب کشیک بیمارستان بودم و هفته ای یک روز به منزل می‌رفتم، اما هیچ گاه گلایه‌ای نکردم و بر سختی های آن صبر کردم. دانشجویان عزیز هم اگر صبر و تلاش مستمر داشته باشند، می‌توانند به مدارج بالا برسند.
وبدا: آیا فعالیت‌هایی غیر از فعالیت‌های علمی و مرتبط با رشته تحصیلی هم داشته اید؟
من در سال 1392 توسط یکی از دوستانم ( آقای دکتر حسین خاکی ) با کمیته تحقیقات دانشجویی آشنا شدم، آن زمان کنگره کشوری اطفال در مشهد برگزار میشد که من هم مسئولیت کوچکی در این کنگره داشتم. در سال ۹۳ و ۹۴ نیز جزء شورای مرکزی کمیته تحقیقات دانشگاه بودم و سال 94 به عنوان دبیر کمیته تحقیقات دانشکده انتخاب شدم. در سال ۹۵ هم که برای دوره تخصص آماده می شدم، اولین کنگره جهانی هیپنوتیزم در دانشگاه مشهد برگزار شد که در آن کنگره، ما قریب به ۴۰ نفر مهمان خارجی داشتیم و تیم مترجم همزمان این افراد دانشجویان خودمان بودند که این موضوع برای ما بسیار مسرت بخش بود.
وبدا: نقش خانواده را در پیشرفت خود چطور می‌بینید؟
قطعاً نقش خانواده بسیار کمک کننده بوده و هست، در دوره عمومی دندانپزشکی با توجه به اینکه سن و سال کمی داشتم، اگر محل تحصیلم دانشگاهی غیر از مشهد بود قطعا عدم برخورداری از حمایت های خانواده چالش هایی را برای من ایجاد می کرد، همین طور در دوره تخصص که ازدواج کردم و چنانچه بنا بود شهر دیگری بروم، چالش های مسیر پیش رو بیشتر می شد، لذا در کنار خانواده حمایت‌های روحی و روانی بسیار موثر است و سبب می شود شما درگیر مسائل عاطفی و روحی نشوید.
وبدا: و سخن شما با مسئولان...
حقیقت آن است که انسان به امید زنده است و عدم امیدواری ، باعث منفعل شدن افراد می شود، فضای امید را باید به دانشجویانمان برگردانیم و بدانند که پس از اتمام درس چه آینده‌ای در انتظار آنها است. البته برخی از دانشجویان هم تصور می کنند که باید خیلی سریع و عجولانه کارهایی را بیاموزند تا به درآمد بالا برسند و در این مسیر ممکن است از بخش‌های پایه ای کار غافل شوند، به این افراد هم یادآوری می کنیم که صبر و انجام تمرینات کافی، لازمه رسیدن به سطوح بالاتر علم، مهارت و درآمد است. در عین حال اگر ما فضای امید را به هر نحوی در جامعه مهیا کنیم و افراد امیدوارتر باشند، قطعاً فعالیت بهتر و با کیفیت تری خواهند داشت.
به مسئولان عزیز دانشگاه هم عرض می کنم که ما ( به عنوان استاد و عضو هیات علمی دانشگاه) به مسئولیت تمام وقتی خود متعهد هستیم و کلینیک ویژه دانشکده دندان را پشتیبانی می‌کنیم، اتاق بیمارستان و آنکالی داریم و در مجموع یک گروه هستیم که سه مرکز را پوشش می‌دهیم و با این اوصاف انتظار می رود که حمایت‌های بیشتری؛ چه به لحاظ مادی و چه به لحاظ پشتیبانی در سایر حوزه ها از اساتید هیات علمی جوان انجام شود که انگیزه کاری آنها نیز افزایش یابد.
