پرستار نمونه استانی مرکز آموزشی، پژوهشی و درمانی قائم (عج) از مراکز درمانی تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی مشهد گفت: از مسئولین انتظار دارم که نگاه تخصصی تری به حرفه پرستاری داشته باشند، چون معمولا بیمار توسط پزشک ویزیت می شود و در ادامه روند درمان و مراقبت خود ساعات بیشتری را با پرستار در ارتباط است .
مریم رضاپور که مدت مدت 15 سال است به عنوان کارشناس پرستاری در بیمارستان قائم (عج) مشغول خدمت بوده و در سال 1398 مفتخر به دریافت پرستار نمونه استانی شده است در گفتگو با وبدا، پرستاری را مجموعه ای از تخصص، تعهد و اخلاق تعریف نموده و اظهار کرد: یک پرستار برای اینکه نمونه باشد، علاوه بر داشتن اطلاعات آکادمیک باید متعهد، با اخلاق، همدرد خوب، مسئولیت پذیر و دلسوزی و مراقبت آگاهانه نسبت به بیمار خود داشته باشد تا روند بهبودی و درمان وی حاصل شود و بتواند کنش ها و واکنش های بیماران و همراهان بیماران را تحمل کند.
وی تاکید کرد: پرستاری یک عشق است و نباید آن را به عنوان یک شغل در نظر گرفت. تمام پرستارانی که مشغول خدمت به بیماران هستند عاشق کار خود بوده و عاشقانه در جهت تسکین درد همنوع خود فعالیت می کنند. اغلب مشاغل از ساعات کاری متعارف، رفاه و حقوق و مزایای مکفی و مناسبی برخوردار هستند، اما در حرفه سخت پرستاری این موارد به ندرت به چشم می خورد. ضمن اینکه اگر یک پرستار خداوند را ناظر بر اعمال و مسئولیت های خود بداند، قطعا می تواند در برابر ناملایمات تاب آوری بیشتری داشته باشد.
رضاپور در پاسخ به این سوال که رمز موفقیت یک پرستار از نظر شما چیست؟ بیان کرد: در زمینه موفقیت پرستار ما می توانیم، نگاه دوسویه داشته باشیم؛ از یک سو پرستار باید بیماری که به او مراجعه می کند را عضوی از اعضای خانواده خود بداند و همان تلاشی که برای نجات جان خانواده خود می کند، برای نجات و بهبودی بیمار خود با بهترین درمان و کمترین عوارض نیز انجام دهد، از سویی دیگر موضوعی فراتر از عنوان حرفه پرستاری وجود دارد، قبل از همه عناوین شغلی، هریک از ما به عنوان یک انسانی که به دنیا آمده ایم، دارای یک رسالت در این دنیا نیز هستیم.
وی اضافه کرد: همه انسان ها خالقی دارند که ما را به عنوان یک انسان بر روی زمین خلق کرده تا رسالت خود را به سرانجام برسانیم و این امر بین همه مخلوقات مشترک است و آن انسان بودن و کمک به همنوع است، بنابراین هر انسانی در هر رشته و شغلی که فعالیت می کند، چنانچه به این باور اعتقاد داشته باشد که آن معبودی که این وظیفه را بر دوش او نهاده قادر، توانا و شاهد و ناظر انجام مسئولیت ها و اعمال ما است قطعا، بهترین و مطلوب ترین مراقبت را نسبت به بیمار خود انجام می دهد و باور به این اعتقاد موجب افزایش تاب آوری یک پرستار در مقابل ناملایمات همکاران، بیماران و مسئولین خواهد شد.
وی چالش های جامعه پرستاری را بسیار زیاد دانست و گفت: یک پرستار در محیط کار خود با انواع ویروس ها، میکروب ها، قارچ های کشنده، بیماری ها و ... در ارتباط است که می تواند خود پرستار را نیز مبتلا کند. همچنین یکی از چالش های ما پرستاران عدم حضور ما در جمع خانواده است، فرزندان کادر پرستاری از اینکه همه اعضای خانواده همیشه در کنار آنها نیستند و همیشه در شیفت های بیمارستان حضور دارند، ابراز نارضایتی می کنند بنابراین، پرستاران با توجه به شرایط شغلی که دارند، در ایام تعطیلات نوروز، تابستان، مهمانی ها و سایر تفریحات خانوادگی ممکن است مانند سایر مردم در کنار خانواده خود نباشند و باید هشیارانه بر بالین بیمار حضور داشته و به مراقبت از آنها بپردازند.
در اپیدمی ها و به ویژه در دوران بحران کرونا، که مردم حتی از ترس ابتلا به ویروس کرونا، از عزیزان خود دوری می کردند، اما جامعه پرستاری این سپید پوشان ایثارگر، در خط اول درمان و در کنار آن بیمار رها شده، در بخش ها حضور داشتند و با تمام هراسی که از ابتلا به ویروس داشتند، اما بر حسب وظیفه، دلسوزی و تعهدی که برای نجات جان یک انسان داشتند، عاشقانه و با از جان گذشتگی به مردم خدمت کردند.
رضاپور اضافه کرد: از دیگر چالش های شغل پرستاری، واکنش های مراجعین است، آنها ممکن است به دلیل قرار داشتن در شرایط جسمی و روانی نامناسب و چه بسا در مرحله عصبانیت، واکنش نامطلوبی را نسبت به کادر پرستاری نشان دهند. گاهی اوقات همکار پرستاری که بیمار می شود و نیاز به استراحت دارد، اما به دلیل کمبود نیروی پرستار و حجم زیاد کار در بخش ها، مجبور بوده با حال نامساعد در شیفت خود حاضر شود و خودش که بیمار است، مسئول مراقبت و درمان از بیمار دیگری شود.
وی در خصوص خاطرات تلخ و شیرین خود از دوران خدمت گفت: خاطرات تلخ، در دوران خدمتم خیلی زیاد است. اما خاطره ای که اکنون در ذهنم دارم، مربوط به دورانی است که مشغول مراقبت از بیماران مبتلا به کرونا بودم و بیماری را دیدم که نیاز به ماسک داشت و ما اگر آن را بر می داشتیم، افت اکسیژن او تا 40 درصد می رسید و بعد از بی حالی و بی رمق شدن دوباره ماسک را بر روی صورت او قرار می دادیم و خیلی ابراز ناراحتی از گذاشتن ماسک اکسیژن می کرد، حتی بیمارانی که با پای خود به بیمارستان مراجعه می کردند و سی تی اسکن آنها علامت دار شده بود، اما پس از دقایقی فوت می کردند که دیدن این لحظات بسیار رنج آور بود و امیدوارم آن دوران بسیار سخت و حزن انگیز در هیچ جای دنیا تکرار نشود.
با توجه به اینکه، من در بخش NICU خدمت می کنم نوزدانی نارس به دنیا آمده اند که دارای وزن کم و نارسایی تنفسی هستند و متأسفانه توانایی زندگی بدون دستگاه را ندارند. خاطرات من مربوط به زمانی است که این نوزادان بهبود می یابند و مادر در جشن تولد یک سالگی و.. فرزندش تصاویر آنها را می فرستد و ما پرستاران با دیدن آن تصاویر که آن کودک در سلامت کامل به سر می برد، احساس خیلی خوبی می کنیم.
به یاد دارم، خانمی که بعد از چند سال به روش IVF باردار شده بود و آخرین امیدشان نوزاد نارسی بود که به دنیا آمده بود و متأسفانه نوزاد بعد از تولد نیز از شرایط باثباتی برخوردار نبود و مدت طولانی بستری شده بود و هر روز نیاز به دریافت فراورده های خون و دریافت داروها با سطوح بالا و مراقبت داشت و در واقع می توانم بگویم که، شانس حیات او بسیار پایین بود. خوشبختانه چند روز پیش عکس این نوزاد را دیدم، که یک کودک هفت ساله خوب و توانمندی است که به راحتی و بدون هیچ مشکلی در جامعه زندگی می کند، نتایج این مراقبت ها، باعث افزایش انرژی من می شود که بتوانم با کیفیت بهتری به این نوزادان خدمات ارائه کنم.
شاید در بخش ای سی یو بیمارانی بستری هستند که تجربه زندگی را داشته اند، اما در بخش ان ای سیو نوزادانی بستری می شوند که تازه به این دنیا پا گذاشته اند و به نحوه مراقبتی که از آن نوزادان بیمار می توانم داشته باشم، ادامه زندگی را در این دنیا خواهند داشت، وقتی که مراقبت مطلوبی داشته باشم و سپس شاهد بهبودی نوزادان هستم که با شرایط عادی و به عنوان یک کودک نرمال به زندگی خود ادامه می دهد احساس بسیار خوشایندی می کنم.
این پرستار نمونه خطاب به مسئولان نیز گفت: از مسئولین انتظار دارم که نگاه تخصصی تری به حرفه پرستاری داشته باشند. یک پزشک بیمار را ویزیت می کند، اما بیمار در ادامه روند درمان و مراقبت خود ساعات بیشتری را با پرستار در ارتباط است، بنابراین یک پرستار می تواند مشکل بیمار را از ریشه شناسایی کند و واکنش مناسبی نسبت به آن مشکل نشان دهد و تنها پرستار است که می تواند اطلاعات کافی نسبت به بیمار و شرایط بیماری او داشته باشد و آگاهی سریع و به موقع نسبت به آن مشکل داشته باشد، با توجه به چالش های موجود این رشته و نگرانی هایی که سیستم درمان دارند، رفاه اجتماعی و امتیازات کاری برای این قشر زحمت کش اختصاص دهند، تا انگیزه بیشتری برای ادامه کار داشته باشند و تحمل آنها را برای سختی های محیط کاری افزایش دهند. پرستاران حداقل حقوق را دریافت می کنند که مجبور به اضافه می شوند. برخی از همکاران ما، متأسفانه برای رفع نیازهای اقتصادی خود و داشتن حداقل های زندگی مجبور هستند چند شیفت کار کنند و با توجه به اینکه حرفه پرستاری از حساسیت زیادی برخوردار است، کسی که در چند شیفت فعالیت می کند، به مرور دچار فرسودگی جسمی و روانی می شود و قطعا راندمان کار یک پرستار را کاهش می دهد، بنابراین بهتر است علاوه بر تجدید نظر در پرداختی های پرستاران، جهت کاهش حجم کار زیاد آنها تعداد نیروهای پرستار نیز افزایش یابد، تایک پرستار با آسودگی خاطر یک زندگی درحد مطلوب داشته باشد و از سوی دیگر جامعه ضرری را متوجه نشود، چرا که حضور یک پرستار در شیفت های متعادل می تواند اخلاق خوب و انرژی بیشتر و دقت نظر بیشتر را در مراقبت از بیماران رقم بزند.
