به گزارش وب دا ، این همایش با توجه به لزوم آشنایی بیماران مبتلا به هپاتیت B و C و خانواده های آنان در خصوص بیماری هپاتیت و راههای انتقال و کنترل با حضور 200 نفر از مبتلایان و خانواده های آنان به مدت یک روز در سالن همیاش بیمارستان شهید هاشمی نژاد برگزار شد .
در انتهای جلسه با حضور دو نفر از متخصصین در پاسخ به سوالات بیماران و خانواده های آنان رهنمودهای لازم ارائه شد .
گفتنی است : بيماري ويروسي هپاتيت كه به نام‌هاي زردي و يرقان از گذشته‌هاي دور شناخته شده بوده است، در چند دهة اخير به دليل پيشرفت در تشخيص و راه‌هاي پيشگيري و درمان آن اهميت بيشتري يافته است.
كبد عضوي است از بدن كه در سمت راست بالاي شكم قرار داشته و در بسياري از فعاليت‌هاي حياتي بدن مانند رويارويي با عفونت‌ها، توقف خونريزي، پاك كردن خون از سموم و ذخيرة انرژي در بدن نقش مهمي ایفا مي كند. هپاتيت با شدت‌هاي مختلف ديده مي‌شود، از بهبودي كامل گرفته تا ناقل بودن هميشگي و حتي مرگ برق‌آسا و يا ابتلا به عوارض كشنده‌اي چون سرطان و سيروز
ابتلا به هپاتيت گاه تنها آلودگي به ويروس بوده و هيچگونه نشانة باليني ندارد. اما اين افراد مي‌توانند ويروس بيماري را به ديگران انتقال دهند.
هپاتيت حاد: در اين حالت بيمار با نشانه‌هايي چون تب، علايم شبيه سرماخوردگي، بي‌اشتهايي، تهوع، استفراغ، درد شكم، درد مفاصل و ادرار تيره به زردي دچار مي‌شود، در پوست و چشم‌ها اين زردي بارزتر است.
اين بيماري در بيشتر موارد خودبخود بهبود يافته و طي 6 ماه خون از ويروس پاك مي‌شود ولي در برخي موارد بيماري مزمن مي گردد. (در گونه B 1% ولي در گونة C تا 80% موارد مزمن مي‌شوند.)
هپاتيت مزمن: شايعترين نشانه ضعف و خستگي طولاني است. نارسايي كبد و سرطان ممكن است از عوارض پيشرفت بيماري باشند. به ندرت زردي خفيف يا خارش در بيماران وجود داشته و تشخيص آن تنها با آزمايش خون ممكن است.
گونه‌هاي مختلف هپاتيت: گونه‌هاي A تا E هم‌اكنون كاملاً شناخته شده‌اند. اما گونه‌هاي A و E از راه آب و غذا منتقل گشته و گونه‌هاي C , B و D از راه انتقال خون و تماس جنسي. در اين جزوة آموزشي بيشتر به گونه‌هاي B و C خواهيم پرداخت كه براي ما و از نظر اهميت در پيشگيري، درمان و بار بيماري اولويت بيشتري دارند. هپاتيت D نيز، اگرچه راه انتقال آن شبيه B و C است، از آنجا كه تقريباً همواره همراه با هپاتيت B ديده شده و شيوع كمتري دارد، نيازي به بحث جداگانه در اين جزوه ندارد.
هپاتيت B) تنها گونة بيماري كه با واكسن قابل پيشگيري است، در نزديك به 5% مردم جهان به شكل ناقل مزمن وجود دارد كه اين رقم در ايران 3% برآورد مي‌شود. ميزان كشندگي آن 1% و در افراد مسن خطرناكتر است. خوشبختانه در كشور ما افراد زير 18 سال و كساني كه به دلايل شغلي در معرض اين بيماري قرار دارند، به ندرت واكسينه نشده‌اند. تعداد ناقلين بدون علامت بيماري در ايران حدود 2 ميليون نفر و تعداد بيماران حدود 300 هزار نفر تخمين زده مي‌شوند. دورة پنهاني بيماري (فاصله زماني بين ورود عفونت به بدن تا ظهور علائم) بين 6 هفته تا 6 ماه متغير است.
هپاتيت C) هپاتيت پس از تزريق خون در 90% موارد ناشي از ويروس هپاتيت C است. تعداد بيشتري نسبت به هپاتيت B به فاز مزمن بيماري مي‌روند و پاسخ به درمان بدتري نيز دارد. 80% از مبتلايان به ويروس هپاتيت C مزمن شده و در نهايت 20% دچار نارسايي كبد (سيروز) مي‌شوند. بيشتر مبتلايان از نظر ظاهري سالم بوده و به همين پيشگيري نقش بسيار مهمي در گسترش نيافتن بيماري دارد.
