پرفشاری خون یکی از بزرگترین مشکلات مزمن بهداشتی جهان است و یکی از عوامل خطر عمده بیماری های قلبی عروقی در کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه به شمار می رود. تحقیقات نشان داده است که میزان شیوع این بیماری در همه کشورها از جمله ایران در حال افزایش است.

فشار خون بالا، یک وضعیت پزشکی چند عاملی است که می تواند سبب تغییرات عملکرد در اندام های هدف مانند قلب، مغز، کلیه ها و عروق خونی شود و هزینه های درمانی و مراقبتی بالایی را به خود اختصاص دهد و بار مالی بسیار زیادی را  بر کشور تحمیل کند.

از نگاهی دیگر، بیماری های مزمن نه تنها سلامت جسمی، بلکه سلامت روانی و اجتماعی بیمار را به طور جدی به مخاطره می اندازند که جدا از پیامدهای بالینی و اقتصادی، می توانند تاثیر قابل توجهی بر کاهش کیفیت زندگی کسانی که از این شرایط رنج می برند، داشته باشند. از جمله این بیماری‎‎های مزمن، می توان به مبتلایان به فشار خون بالا، اشاره کرد که با شیوه زندگی، سلامت روانی و کیفیت زندگی بیماران ارتباط تنگاتنگی دارد و در صورت عدم کنترل به موقع و مناسب، موجب بروز بیماری‎‎های مختلف، ایجاد ناتوانی قابل توجه، کاهش بهره وری و در نهایت افت کیفیت زندگی در افراد ‎‎‎شود.

امروزه یکی از اهداف نظام های سلامت کارآمد دنیا، به حداکثر رساندن سطح کیفیت زندگی افراد  است به گونه ای که کیفیت را مفهومی ذهنی و شخصی تعریف می کنند که بر پایه رضایت فرد با عواملی که بر رفاه جسمی، روانی، اجتماعی و عملکردی تاثیر می گذارد، بنا می شود. دولت‎‎ها ‎‎می‎کوشند تا با به کارگیری خدمات بهداشتی - درمانی و شیوه‎‎های نوین درمانی، رفاه جسمی، روانی و اجتماعی افراد و جامعه را بیشتر تامین کنند و آثار ابتلا به بیماری‎‎ها را کاهش دهند.

برخی از بیماری های غیر واگیر همچون پرفشاری خون، از همه رویدادهای مهم زندگی اثر ‎‎می‎پذیرند و این رویدادها قادرند، کیفیت زندگی بیماران را تحت تاثیر خود قرار دهند، بنابراین هرگونه  درمان موفقیت آمیز در فشار خون بالا، ‎‎می‎بایست علاوه بر دارودرمانی بر نقش عوامل روان شناختی و جامعه شناختی نیز توجه جدی داشته باشد و از این عوامل برای درمان موفق بیماران استفاده کنند.

از سویی دیگر، دانش بیمار درباره بیماری و نحوه کنترل آن بسیار اثرگذار است. هیچ یک از بیماری‎‎ها به اندازه فشارخون به مداخله شخصی و سعی و تلاش خود فرد بستگی ندارد. هدف از خودمراقبتی در فرد مبتلا به فشار خون این است که بیمار قادر باشد با آگاهی و با مشارکت کامل خود در مراقبت از خود کوشا باشد و در این راه  مداومت داشته باشد.

در گام بعدی خودمدیریتی است که باید با مسئولیت پذیری و مشارکت افراد مبتلا به بیماری های مزمن در تصمیم گیری های آگاهانه بالینی در به حداقل رساندن تاثیر بیماری بر وضعیت عملکردی و پایش و مدیریت علایم بیماری برای به حداقل رساندن دفعات و عواقب تشدید بیماری، متعهد بمانند.

صرف نظر از آنکه پویش های ملی به عنوان کنش جمعی روی افکار عمومی تاثیرگذار هستند و اگر خوب اجرا شوند منجر به نتایج مطلوبی نیز می شوند، اجرای آنها می تواند تلنگری باشد برای افزایش آگاهی مردم، اصلاح سبک زندگی، افزایش سطح کیفیت زندگی که با تعهد به خودمراقبتی و خودمدیریتی مردم محقق می شوند.

نوشتن دیدگاه