به گزارش وب دا ، دکتر محمد رضا شريفيان اظهار داشت :برخي از ژن ها به عنوان عامل نقص در شنوایی و عامل ایجاد اختلال در اعصاب شنوایی، اختلالات حلزون شنوایی و مسیرهای شنوایی شناخته شده اند و از همین رو مشاوره ژنتیک و بررسی سابقه خانوادگی افراد می تواند در پیشگیری از این عوارض نقش به سزایی داشته باشد.
مدير گروه گوش و حلق و بيني دانشگاه علوم پزشکي مشهد خاطر نشان کرد : اجتناب از ازدواج با بستگان درجه یک به ویژه در صورت وجود معلولیت ناشنوایی در آن ها به عنوان یکی از راهکارهای موثر در پیشگیری از تولد نوزاد کم شنوا یا ناشنوا به شمار مي رود.
عضو هيئت علمي دانشگاه علوم پزشکي مشهد با اشاره به اينکه مصرف برخي از داروها و يا ابتلا به بيماريهاي خاص در دوران بارداري نيز موجب نقص در سيستم شنوايي نوزادان مي شود تصريح کرد :از مهم ترین این عوامل عفونت های دوران بارداری، ابتلا به سرخک، سرخجه در اثر تماس با فرد آلوده، توکسو پلاسموز، سفلیس و هپاتیت است که از طریق جفت، سلامت جنین را تحت تاثیر قرار می دهد.
دکتر محمد رضا شريفيان بالا بودن بيلي روبين (زردي ) در نوزادان از ديگر عوامل کم شنوايي و ناشنوايي کودکان به شمار مي رود گفت : زردی های دوران نوزادی برای شنوایی نوزاد بسیار خطرناک است و می تواند نقص شنوایی به وجود آورد. به همین دلیل است که درمان زردی کودک باید به موقع و کامل انجام شود.
عضو مرکز تحقيقات گوش گلو حلق بيني دانشگاه علوم پزشکي مشهدبا اشاره به اينکه ابتلا به بعضی بیماری های متابولیکی یا عمومی، کم شدن اکسیژن خون و نرسیدن اکسیژن کافی به نوزاد، وضعیت نوزاد در هنگام زایمان، طول کشیدن زمان زایمان و مسائلی از این قبیل می تواند در نقص شنوایی نقش چشمگیری داشته باشندافزود: از آن جا که نقص شنوایی می تواند زندگی یک فرد را تا آخر عمر تحت تاثیر قرار دهد، بنابراین در امر پیشگیری باید دقت نظر لازم صورت گیرد تا فرد دچار مشکلات نقص شنوایی نشود.
عضو هيئت علمي دانشگاه علوم پزشکي مشهد با بيان اينکه نقص شنوایی نباید باعث طرد شدن کودکان از جامعه شود اظهار داشت : تعاملات خانوادگی و اجتماعی حق هر انسانی است و این دسته از کودکان نباید از خانواده کنار گذاشته شوند. بیشتر این کودکان متاسفانه منزوی، خجالتی و گوشه گیر می شوند و از نظر روحی لطمه می خورند.
مدیر گروه گوش و حلق و بینی دانشگاه علوم پزشکی مشهد افزود: ابزارهای کمکی باید از کودکی در اختیار این افراد گذاشته و آموزش های لازم به آن ها داده شود تا در سن مدرسه به مدارس استثنایی فرستاده نشوند و بتوانند در مدارس عادی و پا به پای سایر دانش آموزان تحصیل کنند، به دسته زیادی از این کودکان نباید انگ معلول زده شود زیرا قادر هستند با آموزش و ابزارهای کمکی و گفتاردرمانی در کنار افراد سالم جامعه زندگی کنند
