عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی مشهد اظهار کرد: بیماران پارکینسون با مصرف به موقع داروها می توانند از عمر مشابه سایرین بهره مند شوند و تصور اینکه این بیماری باعث کوتاه شدن طول عمر افراد خواهد شد، نادرست است. 

دکتر علی شعیبی، در گفتگو با وب دا با اشاره به اینکه بیماری پارکینسون دومین اختلال  سیستم عصبی بعد از الزایمر است  و اولین اختلال حرکتی شایع محسوب می شود، خاطر نشان کرد: در طول 20 سال اخیر شیوع تشخیص بیماری پارکینسون دوبرابر شده است. 

وی با بیان اینکه براساس پیش بینی سازمان جهانی بهداشت تا سال 2040 شیوع تشخیص این بیماری دو برابر میشود، گفت:  بعضی از دانشمندان، صنعتی شدن جوامع و آلودگی هوا را علت شیوع بیماری پارکینسون می دانند اما برخی تصور می کنند که فرآیند تشخیص  دقیق تر موجب شناسایی بهتر بیماری می شود.

عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی مشهد  با بیام اینکه برخی افراد دچار پارکینسونیم ثانویه می شوند که ناشی از سکته مغزی، عفونت مغزی و بیماری متابولیک است. خاطر نشان کرد: شیوع پارکینسون طبق آمار سازمان جهانی در نشریه لنست بین 130 تا 140 درصد  در هر هزار نفر است.

وی ادامه داد:  در گذشته تصور می شد که بیماری پارکینسون  محدود به علائم حرکتی است اما علائم غیر حرکتی مانند اختلال هوش و حواس، افسردگی، اختلال در خواب ، اختلال رفتاری و  ابریزش دهان  نیز می تواند همراه با سایر عوامل در بیماران وجود داشته باشد. 

دکتر شعیبی با اشاره به علائم حرکتی بیماری پارکینسون، گفت:  رعشه ،سفتی بدن و کندی حرکات ، قامت خمیده ، مشکل در راه رفتن، تکلم و بلع،  حملات فقل شدن به زمین  از جمله علائم حرکتی بیماری است .

وی تاکید کرد: تقریبا بیماران پارکینسون طول عمر طبیعی دارند و با مصرف به موقع داروها  تا حد زیادی از عوارض بیماری جلوگیری می شود.

عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی مشهد با بیان اینکه میزان شدید بودن بیماری پارکینسون کمتراز دیابت است ، اظهار کرد: برای بیماری پارکینسون درمان قطعی وجود ندارد و  بیشتر درمانهای علامتی مورد استفاده است البته چون در این بیماری دو پامین مغز کاهش می باید در مراحل پیشرفته روش های جراحی الکترود مغز و ... توصیه می شود اما درمان با سلولهای بنیادی و سایر روش ها در حد کار آزمایی بالینی است.

وی تاکید کرد: سایر روش های درمانی بیماری پارکینسون هنوز در مرحله آزمایش است و مرکزی اجازه این گونه اقدامات درمانی را برای بیماران ندارد؛ روش های دیگر شاید در آینده کاربرد داشته باشد ولی در حال حاضر فقط جنبه تحقیقاتی دارد اما  به عنوان درمان روتین هرگز تایید نمی شود.