دکتر نیره قمیان استاد گروه زنان دانشگاه علوم پزشکی مشهد ، از جمله پزشکان با تجربه ای است که پس از سال ها خدمت در این رشته، توان و عزم خود در طی کردن راه پر فراز و فرود تحصیل و کار را مدیون حمایت های بی دریغ مادر می داند و خود نیز در جایگاه مادری، بر همین صراط ثابت قدم است.
دکتر قمیان که هم اکنون به عنوان عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی، به کار طبابت در رشته تخصصی زنان بیمارستان امام رضا (ع) مشغول است، در گفتگو با وبدا از آغازین روزهای تحصیلات عالیه در دانشگاه و پس از آن فعالیتهای حرفه ای در رشته‌ی پر مسئولیت و حساس زنان و زایمان می گوید: " با توجه به همزمانی آغاز دوران تحصیلات دانشگاهی من با انقلاب فرهنگی و تعطیلی دو ساله دانشگاه‌ها، موقعیتی پیش آمد که ازدواج کنم و در حالی که متاهل بودم وارد دانشگاه شدم. در همان سالهای اول دانشجویی فرزند اولم متولد شد و این موضوع تا حدی کار درس خواندن را بخصوص در دوره فیزیوپاتولوژی سخت تر کرده بود، اما کمک و حمایت روانی مادرم و لطف بسیار او در نگهداری دخترم که تا حدود سن 6 سالگی فرزندم ادامه داشت، بسیار دلگرم کننده بود. علیرغم همه این شرایط سخت، نام من همیشه در فهرست دانشجویان ممتاز دانشگاه بود و حتی به دلیل کسب رتبه ممتاز بورد تخصصی، موقعیت تحصیلی‌ام برای ماندن در دانشگاه علوم پزشکی مشهد تسهیل شد. در واقع حمایت همسرم، همراهی خانواده‌ام و همینطور برنامه‌ریزی و مدیریت خودم در فضای خانواده و محل تحصیل باعث شده بود که با وجود همه مشغله های تحصیلی و کاری بتوانم امور را با کمترین چالش و خلاء به خوبی پیش ببرم.
تولد دومین فرزند دکتر قمیان، که پس از دوره تخصص اتفاق می افتد، شرایط را کمی پیچیده تر می کند: "مادرم به دلیل کهولت سن قادر به نگهداری فرزندانم نبود، بنابراین ناچار شدم برای نگهداری پسرم پرستار استخدام کنم، شیفت های کاری همسرم که مهندس نیرگاه برق مشهد بود نیز، باید به نحوی با شیفت های کاری من هماهنگ می شد که حداقل یکی از ما دو نفر در زمان های مختلف در کنار بچه ها باشیم و این کار سختی بود. اما این سالها هم بالاخره طی شد و فرزندانم بزرگتر شدند و شرایط نسبتا راحت تر شده بود. فرزندانم شرایط کارم را تا حد زیادی درک می کردند و این به همراهی آنها با من کمک می کرد. اما این نکته مهم را هم باید متذکر شوم که در چنین شرایطی انسان باید گاهی از خود گذشتگی و اصطلاحاً از خود مایه گذاشتن را تجربه کند تا امورات به خوبی پیش برود، اوضاع همیشه آنطور که ما انتظار داریم پیش نمی رود و اگر انعطاف و صبوری نداشته باشیم قطعا در یک مرحله ای از کار متوقف خواهیم شد.
فرزندان دکتر قمیان، به تأسی از راه مادر و البته علاقه خود، رشته پزشکی را بر می گزینند و همچون مادر در نخستین سالهای ورود به دانشگاه ازدواج می کنند، این اتفاق از نگاه دکتر قمیان بسیار خوب است چون باعث میشود راه فرزندان روشن و هموارتر شود، پس از تولد نخستین نوه دکتر قمیان شرایط تحصیل برای دختر ایشان سخت تر میشود بنابراین زمان آن است که کمک های مادر، این شرایط را تسهیل کند: دخترم در مقطعی از زمان تحصیل خود ناگزیر شد حدود یک سال و نیم در تهران اقامت داشته باشد و با توجه به شرایط سنی فرزندش ناچار بود که او را کنار خود داشته باشد، در چنین شرایطی من و همسرم دائما در رفت و آمد به تهران بودیم تا به او کمک کنیم و این کار چندان راحت نبود، اما همین که شرایط تحصیل دخترم تسهیل شده بود برایم مایه خرسندی بود.
این پزشک فوق تخصص زنان، برای حضور بیشتر در کنار خانواده تدبیری دیگر نیز می اندیشد و آن کم کردن ساعت کار در مطب است: برای اینکه بتوانم بیشتر در کنار همسر و فرزندانم باشم حدود ۲۰ سال است که عصرها تنها سه روز به مطب سر می‌زنم و ترجیح می‌دهم که روزهای دیگر را در منزل بمانم و به خانواده رسیدگی کنم.
وی از دوران بحرانی کرونا و درگیر سختی که خود و همسرش با این بیماری پیدا می کنند نیز به عنوان یکی از تلخ ترین خاطرات که البته به خیر گذشت نیز یاد میکند: در تابستان ۱۴۰۰ که بیماری کرونا با سویه دلتا فراگیر شده بود، من و همسرم به شدت به این بیماری دچار شدیم البته حال همسرم نسبت به من بدتر بود و به همین دلیل مجبور بودم علیرغم شرایط بد بیماری از او مراقبت کنم. فرزندانم نیز در این شرایط خیلی خوب از ما مراقبت می‌کردند و بالاخره این شرایط سخت هم به لطف خداوند و البته با دعای خیر بیمارانی که همیشه معتقدم دعایشان میتواند نجات بخش باشد، از این مرحله سخت نیز عبور کردیم.
نظر دکتر قمیان را در خصوص رشته کاری و سختی های آن جویا میشوم که پاسخ می دهد: رشته زنان و زایمان از سخت‌ترین و پرکارترین رشته‌های دانشگاهی است که تقریباً در همه شرایط پزشک باید آماده باشدو هر لحظه باید انتظار مراجعه یک بیمار اورژانسی را داشته باشد. بنابراین خانواده نیز باید این درک را داشته باشند و برای مدیریت شرایط زندگی همکاری کنند. البته این شرایط در سالهای آغازین کار من که مربوط به دهه ۷۰ است به مراتب سخت‌تر بود و اکنون افزایش نیروی انسانی بار مسوولیت را تا حدی سبک‌تر کرده است. شرایط پر کار دهه 70 هم علیرغم همه سختی‌ها در کنار همکاران خوبی همچون خانم‌ها دکتر خادم، توسلی، جهانیان، موسوی فر، پورجواد و سایر همکاران به خوبی سپری شد.
این پزشک با تجربه و پیشکسوت سخنی هم با دانشجویان و بویژه دانشجویان حوزه تخصص زنان دارد: به دانشجویان تاکید می‌کنم که بیماران را همانند عضوی از خانواده خود بدانند و همان مقدار که برای خدمت به خواهر و برادر و فرزند خود تلاش می‌کنند، برای این بیماران نیز دغدغه مند کار کنند که در این صورت به لطف خداوند مشکلی پیش نخواهد آمد، اگر هم مشکلی پیشامد کند شما مطمئن هستید که آنچه را می توانستید انجام داده‌اید و این مایه آرامش وجدان شماست. مطالعه مستمر و به روز بودن اطلاعات علمی نیز از دیگر توصیه‌هایی است که به دانشجویان دارم چون همه ما نیاز داریم که اطلاعاتمان را متناسب با پیشرفت‌های روز ارتقاء دهیم.
