عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی مشهد گفت: حمایت‌های روحی و عاطفی و اقدامات پرستاری مطلوب از نیازهای مهم یک فرد سالمند است که باید توسط اطرافیان و خویشاوندان نزدیک او تامین شود.
دکتر زهرا داغستانی، در حاشیه سمینار یک روزه « نگاهی به اختلالات شایع روانپزشکی در دوره سالمندی» در نخستین رویداد فناوری سلامت، رفاه و نشاط سالمندی به خبرنگار وبدا گفت: موضوع دمانس و اختلالات شناختی از جمله موضوعات مهم در بحث سالمندی است که در سمینار امروز پیرامون آن صحبت شد و برای ما بسیار مهم است که دمانس به چه نحوی اتفاق می افتد؟ لذا یکی از اهداف برگزاری سمینار فوق این بود که یک ذهنیت کلی به همکارانمان به ویژه همکاران پزشک عمومی و روانپزشکان در مورد اینکه چه کاری می‌توانند برای بیمار دمانس انجام دهند، ارائه کنیم. همچنین این موضوع که یک برچسب و تجویز دارو برای بیمار کافی است، یا اینکه در هر بیمار دچار اختلال حافظه و شناختی ابتدا باید تشخیص دهیم که با چه نوع بیماری مواجه هستیم و این تشخیص نوع بیماری برای خود ما هم از این جهت که چه دارویی را به بیمار بدهیم و هم اینکه دورنمای کلی از این وضعیت را برای بیمار و همراه او فراهم کنیم بسیار مهم است، چون معمولاً همراهان آنها نگران هستند که در آینده چه اتفاقی برای بیمار رخ می‌دهد.
بنابراین باید یک دورنمای کلی ارائه کنیم که آیا این اختلال قابل بهبودی است یا اینکه در طول زمان پیشرفت می‌کند؟، چه عواقبی برای بیمار پیش خواهد آمد، در چه محیطی و چگونه باید از بیمار مراقبت شود؟و...
وی اضافه کرد: در واقع همه تمرکز ما در این کارگاه و گفتگوی کوتاه این بود که یک ذهنیت کلی از انواع دمانس‌ها و اختلالات شناختی در سالمندی ارائه کنیم و اینکه چه اقدامات تشخیصی حتی در سطح همکاران پزشک عمومی که معمولاً خط مقدم درمان هستند، داشته باشیم.
دکتر داغستانی خاطر نشان کرد: بیماران دمانس و اختلالات شناختی بارها اشتباها به مسیرهای درمانی دیگری راهنمایی شدند که نه تنها هزینه‌ای را به سیستم بهداشت و درمان و خانواده‌ها تحمیل می‌کند، بلکه هیچگونه دستاورد درمانی برای بیماران شناختی و دمانس ندارد. بنابراین ما باید در سطح جامعه به بیمارانمان و همراهان آنها آگاهی بدهیم تا در صورت ابتلا به دمانس یا اختلالات شناختی با کمترین عارضه و تهدید زندگی را سپری کنند.
دکتر داغستانی در خصوص نقش خانواده در مدیریت شرایط یک فرد سالمند دچار اختلالات شناختی نیز گفت: نقش اصلی خانواده در بیمارانی که دچار اختلال شناختی هستند بیشتر پشتیبانی عاطفی و روحی است؛ ضمن اینکه در اقدامات پرستاری نیز باید به صورت کامل خدمات را به بیمار بدهند، چون این افراد به مرور زمان دچار زخم بستر، عفونت‌های ادراری، عفونت‌های تنفسی و.. می‌شوند و وضعیت تغذیه و بهداشت آنها هم بسیار مهم است. بیماری که نمی‌تواند کارهای فردی خود را انجام دهد قطعاً به دیگران وابسته است و چه کسی بهتر از نزدیکان و خویشاوندان درجه یک او. از سوی دیگر دارو دادن به این بیماران کار دشواری است، چون بیمار دچار اختلال حافظه است و به تنهایی نمی‌تواند داروها را به طور صحیح مصرف کند، این بیمار ممکن است دارویی را که اکنون مصرف کرده دقایقی بعد دوباره استفاده کند و بنابراین مصرف داروهای بیمار باید توسط یکی از نزدیکان او و یا یک پرستار مدیریت شود.
عضو هیئت علمی دانشگاه در پایان گفت: امیدواریم که این کنفرانس‌ها را در سطح وسیع‌تری برگزار کنیم و اطلاع رسانی‌ها بیشتر شود تا بتوانیم اقدامات تشخیصی اولیه را در سال‌های اولیه بیماری داشته باشیم و اگر موردی قابل درمان است بتوانیم هرچه زودتر برای آن کاری انجام دهیم.
