مهربانی یکی از خصیصه‌های وجود آدمی است. مهربانی به زندگی حیات می‌بخشد. این فضیلت باعث ایجاد ارتباط بهتر با دیگران و شفقت بیشتر می‌شود. نیروی مثبت مهربانی باعث می‌شود که در زندگی تاثیر گذار باشیم و در ذهن و خاطره ها ماندگار بمانیم.

این انتخاب با ماست که از مهربانی که در وجودمان داریم استفاده کنیم و آن را پرورش دهیم و یا اینکه آن را در وجودمان دست نخورده باقی بگذاریم. بعضی از افراد نمی دانند که چگونه این مهربانی را بروز دهند و با روش پرورش این ویژگی در درون خود آشنایی ندارند.

مهربانی به معنای اهمیت دادن به دیگران است. وقتی به این نکته توجه کنیم که دیگران همچون ما نیازهایی دارند، احساس ترس و ناامنی و تنهایی را درک می کنند مطمنا آنچه را که برای خود می خواهیم به آن ها نیز می دهیم. پس بر این اساس مهربانی از خود شناسی نشات می گیرد. حق شناسی، پاسخگو بودن،وفاداری و صبوری گونه هایی از مهربانی است.

در واقع مهربانی روشی است که زندگی را آسانتر می کند. نگرش های منفی  چون حسادت، تنفر و بدگمانی ذهن و روح آدمی را درگیر خود می کند چه بسا عواقب بیماری و ناراحتی را به دنبال خود بیاورد.

مهربانی‌هایی که آلوده به ریا و دروغ است به دل نمی‌نشیند. مهربانی که همراه با سودجویی، چشمداشت،  تملق و چاپلوسی است تصنعی به نظر می‌آید. وقتی نسبت به کسی احساس خشم  و حقارت دارید اما به ظاهر مهربانی می کنید این تناقض احساس شما را از پا در می‌آورد. احساساتتان را هماهنگ کنید. عمل و نیتتان را با هم همسان کنید.

درونتان را پاکسازی کنید و با روح و جان مهربانی کنید. نباید مهربانی را با مهر طلبی اشتباه گرفت. افراد مهرطلب از هر گونه رفتاری خودداری می‌کنند زیرا می ترسند که رفتار آن‌ها به رابطه لطمه وارد کند.

مگر می شود که خود را دوست نداشت و دیگران را دوست داشت؟ برای ابراز مهربانی باید با خود مهربان بود. باید خود را شناخت. برای خود زمان گذاشت و با مهربانی به خود نگریست. عدم مهر و عطوفت نسبت به خود مهربانی در حق دیگران را ناخالص و دروغ نشان می دهد. خود اگاهی منبع رنج ها را به ما نشان می دهد. جنبه های نامطلوب درونمان را نمایان می کند و کمک می کند که با اشتباهات مواجه شویم و در پی رفع و رجوع آن ها برآییم.

با این روال تناقضات برطرف می‌شود و درون و بیرون آدم یکی می شود. برای مهربان بودن باید زمان بیشتری را برای خود گذاشت تا خود را بهتر شناخت. ضعف ها را باید برطرف کرد و نقاط قوت را باید جلا داد. این زمانی که برای خوداگاهی صرف می کنید به دید خودخواهی به آن نگاه نکنید. اگر لازم است گفت و گوی درونی داشته باشید تا نکات و انرزی نفی را از خود دور کنید.

حتما در اطراف خود اشخاص مهربان سراغ دارید. به آن ها فکر کنید. به احساسی که به شما می‌دهند فکر کنید. افراد مهربان به اطرافیان خود دلگرمی می‌دهند. انرژی مثبتی که از این اشخاص ساطع می‌شود دیگران را جذب خود می کند. وقتی شما به شخصی بدون هیچ چشم داشتی مهربانی می کنید این کار به شما ارزش و اعتبار می‌بخشد. می توانید با مهربانی حال یک نفر را خوب کنید. با مهربانی به شخصی روحیه دهید. مهربانی شما احساس آرامش به دیگران می‌بخشد.

مهربانی نگرشی مثبت است که باعث تقویت روح و جسم انسان می‌شود. آیا عزت نفسی که مهربانی به شخص می دهد خود پاداش بزرگی نیست؟

عادت به مهربانی سبک زندگی را تغییر می دهد. مهربانی بدن را به احساس آرامش و سبکی عادت می دهد. احترامی که شما برای افراد مهربان قائل می شوید را بیاد بیاورید. آیا واقعا دوست ندارید دیگران هم برای شما همچین احترامی قائل شوند؟ مردم پاسخ مهربانی را با مهربانی می‌دهند.

نوشتن دیدگاه