روایتی از فِضه سالاری‌مقدم، پرستار پرتلاش بیمارستان قائم (عج) مشهد
پرستاران، بازوان توانمند تیم درمان و ستون‌های اصلی نظام سلامت به شمار می‌روند؛ بی‌تردید سلامت جامعه بدون حضور مؤثر و ایثارگرانه آنان معنایی نخواهد داشت. یکی از این چهره‌های فداکار، فِضه سالاری‌مقدم، پرستار بخش اعصاب سه بیمارستان قائم (عج) مشهد است که سال‌ها با عشق، صبر و تعهد در مسیر مراقبت از بیماران گام برداشته است.
عشق و صبر، دو بال پرواز در حرفه پرستاری
خانم سالاری‌مقدم در گفت‌وگو با وب‌دانا اظهار داشت: صبر، مهم‌ترین ویژگی هر پرستار است. کسی که وارد این حرفه می‌شود باید صبور، دقیق، توانمند و مهربان باشد، چرا که ما هر روز با جان انسان‌ها سر و کار داریم و کوچک‌ترین تصمیم ما می‌تواند تأثیری عمیق بر زندگی بیماران بگذارد.
او که دارای مدرک فوق‌دیپلم هوشبری و لیسانس پرستاری است، پرستاری را رشته‌ای عاشقانه و معنوی توصیف کرده و می‌گوید: «از همان ابتدا به پرستاری علاقه‌مند بودم و امروز پس از سال‌ها خدمت، عشق من به این حرفه روزبه‌روز بیشتر شده است.»
روزهای سخت کرونا؛ امتحانی برای روح و جسم
سالاری‌مقدم با یادآوری دوران همه‌گیری کرونا گفت: کرونا یکی از سخت‌ترین دوره‌های کاری من بود. هیچ‌گاه صحنه‌ای را فراموش نمی‌کنم که بیمار جوانی، معلم بود و در آخرین لحظات زندگی‌اش به مادرش گفت: “مامان، دلم داره تموم میشه”. هنوز هم یاد آن لحظه برایم دردناک است.
او افزود: با وجود سختی‌ها، ما با تمام توان بیماران را به بخش ICU منتقل می‌کردیم و برای نجاتشان از هیچ تلاشی فروگذار نبودیم. دیدن لبخند بیماران بهبود یافته یا قدردانی خانواده‌ها، تمام خستگی‌ها را از تن ما بیرون می‌کرد. حتی پس از مدتی، یکی از بستگان بیماری که در دوران کرونا فوت کرده بود، برای تشکر نزد من آمد و هدیه‌ای آورد؛ همین قدردانی برایم بزرگ‌ترین پاداش بود.
حمایت خانواده؛ پشتوانه‌ای برای ادامه مسیر
این پرستار پرتلاش ضمن قدردانی از حمایت خانواده خود گفت: پدر، مادر و به‌ویژه همسرم در تمام مسیر همراه من بودند. اگر صبوری همسرم نبود، شاید نمی‌توانستم این مسیر را ادامه دهم. پرستاری از نظر جسمی و روحی حرفه‌ای دشوار است و بدون حمایت خانواده، ادامه آن ممکن نیست.
سالاری‌مقدم با تأکید بر نقش کلیدی پرستاران در نظام سلامت اظهار داشت: پرستاران بازوی توانمند تیم درمان هستند و سلامت جامعه بدون آنان معنا ندارد. امیدوارم روزی برسد که پرستاران از نظر روحی، مالی و اجتماعی آن‌قدر مورد حمایت قرار گیرند که دیگر دغدغه معیشتی یا بی‌توجهی به ارزش حرفه‌شان باعث مهاجرتشان نشود.
