پرستاری، علمی انسانی و هنری برای آرامش بیماران است
در میان مشاغل حوزه سلامت، پرستاری از جایگاهی ویژه برخوردار است؛ حرفه‌ای که تلفیقی از دانش، فداکاری و عشق به انسان‌هاست. گفت‌وگو با یک زوج پرستار باسابقه در بیمارستان روان‌پزشکی ابن‌سینا مشهد، تصویری روشن از تلاش، صبوری و امید در مسیر دشوار اما زیبای خدمت به بیماران ارائه می‌دهد.
آقای مصطفی خواجه، سرپرستار بخش اورژانس و همسرش خانم اعظم نجبایی، سرپرستار بخش سالمندان مردان، هر دو دارای ۱۷ سال سابقه خدمت در نظام سلامت هستند. این زوج پرستار که از سال ۱۳۸۶ زندگی مشترک خود را آغاز کرده‌اند، امروز در کنار هم در یکی از دشوارترین و انسانی‌ترین محیط‌های درمانی کشور خدمت می‌کنند.
خانم نجبایی، دارای مدرک کارشناسی ارشد رشته پرستاری سالمندی است. وی در سال ۱۳۸۳ وارد دانشگاه علوم پزشکی سبزوار شد و در سال ۱۳۹۴ تحصیلات خود را در مقطع کارشناسی ارشد در دانشگاه علوم پزشکی مشهد ادامه داد. او از همان زمان مسیر شغلی خود را به سمت بیمارستان روان‌پزشکی ابن‌سینا هدایت کرد.
آقای خواجه نیز کارشناس پرستاری است و می‌گوید، علاقه‌اش به این رشته از دوران کودکی و در پی بستری شدن در بیمارستان امداد شکل گرفت؛ زمانی که رفتار انسانی یک پرستار الهام‌بخش او برای انتخاب این مسیر شد.
آشنایی این دو در دوران دانشجویی رقم خورد و ازدواجشان بر پایه استقلال مالی و کوشش شخصی شکل گرفت. به گفته آقای خواجه، از همان دوران دانشجویی با تلاش و کار دانشجویی روی پای خود ایستادیم و هزینه‌های زندگی را بدون وابستگی تأمین کردیم. این زوج اکنون صاحب دو دخترند؛ یکی دانش‌آموز پایه دهم مدارس سمپاد و دیگری در کلاس اول دبستان تحصیل می‌کند.
علاقه و نگاه عمیق به حرفه پرستاری
خانم نجبایی با تأکید بر علاقه‌مندی خود به حرفه پرستاری گفت:از همان ابتدا به رشته‌های بیمارستانی علاقه‌مند بودم. پدرم نیز پرستاری را رشته‌ای مقدس می‌دانست. اگر عشق به این کار نباشد، فرسودگی و یأس سراغ فرد می‌آید.
او و همسرش باور دارند خدمتی که در بخش به بیماران ارائه می‌شود، در زندگی شخصی نیز ثمر می‌دهد.
این زوج پرستار تأکید کردند پرستاری از سخت‌ترین مشاغل دنیاست، به‌ویژه در بیمارستان‌های روان‌پزشکی که پیچیدگی کار و بار عاطفی آن بسیار سنگین‌تر است.
خانم نجبایی گفت:در محیطی کار می‌کنیم که لبخند بیماران به دست ما شکل می‌گیرد. با غم، درد و بیماری سر و کار داریم و فقط وجدان کاری و علاقه است که این سختی‌ها را قابل تحمل می‌کند.
وی همچنین به عدم شناخت کامل جایگاه پرستاری در جامعه اشاره کرد و افزود :با وجود تصویب تعرفه‌ها و تلاش برای جبران سختی کار، هنوز نیاز به احترام، قدردانی و دیده شدن پرستاران احساس می‌شود.
آقای خواجه نیز افزود: بسیاری از پرستاران ناچارند در چند مرکز مشغول به کار شوند تا هزینه‌های زندگی را تأمین کنند که این مسئله باعث خستگی و افزایش احتمال خطا می‌شود. اجرای کامل فوق‌العاده خاص پرستاران می‌تواند به کاهش چندشغلی و افزایش کیفیت خدمات منجر شود.
خاطرات تلخ و شیرین خدمت
خانم نجبایی از تلخ‌ترین خاطره کاری خود یاد کرد :روزی بیماری سالمند از من خواست نوه‌اش را ببیند اما به‌دلیل محدودیت‌های کرونایی اجازه نداشت. پس از اصرار بیمار، ملاقات را ممکن کردم اما فردا صبح او بر اثر ایست قلبی درگذشت. شنیدن این خبر برایم مانند از دست دادن پدرم بود.
وی در ادامه از خاطره‌ای شیرین گفت: بیماری از خانه سالمندان با وزن پایین و افسردگی شدید به بخش ما منتقل شد. پس از ۴۵ روز مراقبت، وزنش به حالت طبیعی برگشت و در روز ترخیص برایمان آواز خواند و دعایی زیبا کرد: “خدا بچه‌هایتان را چراغ دلتان کند.” این زیباترین جمله‌ای بود که از یک بیمار شنیده‌ام.
آقای خواجه نیز از خاطره‌ای تأثیرگذار گفت:یکی از کارکنان بیمارستان با سردرد به اورژانس مراجعه کرد و درخواست گرفتن فشار داد. اما با گرفتن نوار قلب مشخص شد سکته در حال وقوع است. با اعزام فوری او به بیمارستان قلب، جانش نجات یافت.
افتخارات حرفه‌ای
بخش سالمندان مردان تحت سرپرستی خانم نجبایی طی سال‌های اخیر موفق به کسب رتبه‌های برتر ایمنی بیمار شده است؛ رتبه دوم در سال گذشته و رتبه سوم در سال جاری.
آقای خواجه نیز، عنوان سرپرستار نمونه سال ۱۴۰۱ را از آن خود کرده است.
در پایان، خانم نجبایی خطاب به نسل جوان گفت:کار پرستاری را نباید فقط با پول سنجید. پرستاری علم و هنر است؛ باید با عشق وارد این حرفه شوید. اگر هدف، کمک به انسان نباشد، این مسیر طاقت‌فرسا خواهد بود.
وی همچنین نسبت به افزایش مهاجرت پرستاران هشدار داد و گفت : در سال‌های اخیر، حداقل پنج نفر از همکاران ما مهاجرت کرده‌اند. اگر شأن حرفه پرستاری و رفاهیات آن حفظ شود، پرستاران نه‌تنها در کشور ماندگار می‌شوند، بلکه بالاترین بازده انسانی را خواهند داشت.
این زوج پرستار در پایان گفت‌وگو از مسئولان خواستند حمایت‌های واقعی از پرستاران، به‌ویژه در بیمارستان‌های روان‌پزشکی، انجام شود.
آقای خواجه گفت:پرستاران روان‌پزشکی بارها دچار آسیب‌های فیزیکی می‌شوند اما هیچ بیمه‌ای حمایتشان نمی‌کند. اگر هزینه درمان ناشی از آسیب‌های حین کار پذیرفته شود، گامی بزرگ در جهت عدالت خواهد بود.
