متخصص توانبخشی و فیزیوتراپی و عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی مشهد اظهار کرد: اقدامات توان بخشی در بیماران پارکینسون موجب می شود تا فرد با دز دارویی کمتری بتواند فعالیت مناسبتری از عضلات را دریافت کند و احتیاج فرد به درمان هایی دارویی با دز بالاتر کاهش می یابد. 

دکتر افسانه زینل زاده ، در گفتگو با وب دا با اشاره به اینکه هرچقدر اقدامات توان بخشی و فیزیوتراپی برای بیماران پارکینسون زودتر آغاز شود به همان نسبت نیز محدودیت های حرکتی کمتری را تجربه خواهند کرد، گفت: بیماری پارکینسون عموما در افراد در سن 50 تا 60 سالگی بروز می کند و این بیماران نیازمند خدمات توان بخشی می شوند اما باتوجه به نزدیکی به سن بازنشستگی نیازمند همراهی بیشتر هستند.  

وی با بیان اینکه در حال حاضر 250  هزار بیمار  پارکینسون در کشور داریم که باتوجه به افزایش سنی جمعیت این آمار رو به رشد است خاطر نشان کرد: در این زمینه برآوردها نشان می دهد افراد مبتلا به پارکینسون 5 یا 6 برابر بیماران ام اس هستند.

دکتر زینل زاده بیان کرد: بیماری پارکینسون بیماری پیش رونده است از همین رو خدمات توان بخشی می تواند به بهبود کیفیت زندگی این بیماران کمک شایانی کند. 

وی با بیان اینکه خدمات توان بخشی به هیچ عنوان جایگزین درمان های دارویی نیست و بیماران نباید خودسرانه اقدام به قطع دارو کنند، گفت: رژیم غذایی مناسب، کاهش استرس و خواب مناسب و انجام فعالیت بدنی  موجب می شود فرد بتواند سالهای بیشتری را بدون نیاز به دیگران طی کند. 

عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی مشهد با اشاره به اینکه بیماری پارکینسون علائم غیر حرکتی و حرکتی دارد، گفت: علائم حرکتی این بیماری شامل سفتی عضلات،کندی حرکات،حرکت لرزش در هنگام استراحت ، اختلال در راه رفتن و تعادل است .  

وی با بیان اینکه بهبود پارکینسون به روش های مختلفی انجام می شود،گفت: مهم ترین اهدافی که برای درمان پارکینسون دنبال می شوند، شامل ارائه الگوی تنفسی درست، استقلال در انجام کارهای شخصی، افزایش قدرت انعطاف پذیری عضلات، کاهشِ خطر افتادن یا زمین خوردن، اصلاح الگوهای حرکتی غیرعادی و ایجاد تعادل در انجام حرکات است. 

عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی مشهد بیان کرد: فیزیوتراپیست با توجه به شدت بیماری پارکینسون انواع بخش های فیزیوتراپی را اعمال می کند. 

وی ادامه داد: تمرینات افزایش دامنه برای جبران کاهش حرکات و کندی در انجام کارها ارائه می شود. گام برداشتن بلند، تاب دادن زانوها و تاب دادن بازوها از تمریناتی هستند که دامنه حرکتی را افزایش می دهند؛ همچنین یکی از مشکلات بیماری پارکینسون این است که بیمار نمی تواند چند حرکت را با هم انجام دهد. از همین رو فیزیوتراپیست تمریناتی را اعمال می کند که انجام چند تکنیک کار چندان دشواری نباشد. مثلاً دوچرخه زدن ثابت یا راه رفتن همراه با تکان دادن دست تمریناتی هستند که چندین مهارت را پوشش می دهند.

دکتر زینل زاده با بیان اینکه تمرینات کششی گرفتگی عضلات را رفع می کند و انعطاف پذیری را افزایش می دهد، گفت: انعطاف پذیری عضلات کمک می کند تا بلند شدن از رخت خواب، برداشتن وسایل و لباس پوشیدن برای فرد آسان تر شود؛ علاوه براین تمرینات تعادلی موجب حفظ بیشتر تعادل فرد هنگام راه رفتن میشود. 

وی ادامه داد: فیزیوتراپی علاوه بر بهبود وضعیت دستگاه اسکلتی و عضلانی بدن برای گفتار و حالت چهره نیز مؤثر واقع می شود. تکلم تند یا کند بیمار با تمرینات گفتار درمانی از بین می رود. همچنین برای درمان صورت ماسکی تمریناتی در نظر گرفته می شود؛ همچنین بلند کردن وزنه یکی از مهم ترین تمرینات تقویت عضلات است زیرا‌ تقویت عضلات باسن، ران، سه سر و پشت اهمیت بیش تری دارد.

عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی مشهد بیان کرد: از آنجایی که پارکینسون باعث خمیدگی بیمار می شود، تنفس را برای وی سخت می کند. تمرینات تنفسی علاوه بر بهبود دستگاه تنفسی با کاهش استرس نیز همراه است .