مسئول مرکز فراهم آوری و پیوند اعضا دانشگاه علوم پزشکی مشهد اذعان کرد: مرگ مغزی در هیچ جای دنیا قابل برگشت نیست.
دکتر ابراهیم خالقی در گفتگو با وب دا گفت: از ابتدای سال جاری 45 مورد اهدای عضو مرگ مغزی از حدود 75 مورد مرگ مغزی در دانشگاه علوم پزشکی مشهد انجام شد که این امر موجب نجات و ادامه زندگی 162 بیمار نیازمند به عضو شد.
وی به تعریف مرگ مغزی از نظر علمی اشاره و بیان کرد: به توقف دائمی و غیرقابل برگشت تمامی قسمت های مغز که شامل قشر مغز و ساقه مغز است مرگ مغزی گفته می شود و مرگ مغزی در هیچ جای دنیا قابل برگشت نیست.
دکتر خالقی با اشاره به علل مرگ مغزی اظهار داشت: علت مرگ مغزی صدمات به سر در تصادفات، سقوط از ارتفاع، سکته های مغزی، تومور مغزی، نرسیدن خون و اکسیژن به مغز به دلایل ایست قلبی، حمله حاد آسم ،غرق شدگی، دارآویختگی و تشنج طولانی است.
وی به تفاوت کما با مرگ مغزی اشاره و خاطرنشان کرد: در حالت کما سلولهای مغز ضعیف و کند هستند اما کار می کنند اما در مرگ مغزی سلولها کاملا می میرند.
دکتر خالقی اذعان کرد: با شروع مرگ مغزی مواد سمی در خون ترشح می شوند که فرآیند تخریب بافتها را انجام می دهند در این مدت قلب با دستگاه تنفسی مصنوعی کار می کند از مرگ مغزی تا از کار افتادن قلب با توجه به وضعیت بیمار چند ساعت تا چند روز زمان می برد که در این مدت باید برای اهدای اعضای فرد مرگ مغزی اقدام نمود در غیر اینصورت با از بین رفتن قلب باقی اعضا نیز تخریب خواهند شد.
وی با بیان اینکه تشخیص مرگ مغزی با معاینه پزشک معالج انجام می شود، تصریح کرد: بعد از تائید پزشک معالج یک تیم چهار نفره متشکل از متخصص اعصاب، متخصص جراح اعصاب، متخصص بیهوشی و متخصص داخلی مراحل تایید را انجام و پس از آن توسط نماینده پزشک قانونی یا نماینده دادستان تائید نهایی انجام می شود.
دکتر خالقی اذعان کرد: تنها در ایران است که تائید مرگ مغزی توسط یک تیم بعد از پزشک معالج انجام می شود این بخاطر اطمینان خاطر از مرگ مغزی است تا خانواده ها نیز از مرگ عزیز خود مطمئن شوند.
وی تاکید کرد: در برخی موارد مانند بیماری‌های قلبی، کبدی و ریوی، پیوند عضو بیمار شاید تنها راه درمان و ادامه حیات باشد و به همین دلیل با ایجاد امکان پیوند، این شانس بزرگ را به بیمارانی که دچار مشکلات جدی هستند، داده می شود که به حیات خود ادامه دهند، پس گسترش فرهنگ اهدای عضو حایز اهمیت است و این گونه می‌توان جان شمار زیادی از بیماران نیازمند را نجات داد و آنها را به زندگی دوباره امیدوار کرد یا دست‌کم از درد و رنج بیمار نیازمند کاست.
