دکتر رضا مرادیان، دانش آموخته رشته جراحی مغز و اعصاب، یکی از افتخارآفرینان دانشگاه علوم پزشکی مشهد در آزمون بورد تخصصی سال جاری است که با کسب رتبه 2 کشوری و  احراز حد نصاب بالایی از امتیازات بخش کتبی و شفاهی در این رقابت علمی، موفق به اخذ دانشنامه تخصصی در آزمون بورد تخصصی سال 1403 شده است. پایگاه خبری وبدا ضمن تبریک این افتخار بزرگ به جامعه فرهیخته علوم پزشکی مشهد، گفتگویی داشته با دکتر رضا مرادیان، رتبه دوم آزمون بورد تخصصی در گروه جراحی مغز و اعصاب که شرح آن را در ادامه می خوانید:

وب دا: ضمن خیرمقدم و تبریک کسب رتبه برتر در بورد تخصصی سال جاری، لطفا در ابتدا بیوگرافی مختصری در رابطه با خودتان عنوان بفرمایید؟

دکتر رضا مرادیان هستم، متولد ۱۳۷۱ در شهر هشتگرد ( استان البرز )، دوران تحصیل در مدرسه را در زادگاهم گذراندم و پس از شرکت در کنکور در رشته پزشکی دانشگاه علوم پزشکی زنجان پذیرفته شدم، بعد از طی دوره ۷ ساله پزشکی عمومی، حدود ۱۹ ماه در شیراز به خدمت سربازی مشغول بودم و همزمان برای آزمون دوره تخصص نیز مطالعه می‌کردم و خوشبختانه در سال ۹۸ توانستم در رشته جراحی مغز و اعصاب دانشگاه علوم پزشکی مشهد پذیرفته شوم.

وب دا: در زمان ورود به فضای دانشگاه علوم پزشکی مشهد چه احساسی داشتید؟

در سال ۹۸  وقتی وارد دانشگاه علوم پزشکی مشهد شدم، بزرگ بودن و تیپ یک بودن این دانشگاه خیلی برای من جذاب بود و از این جهت هیجان زیادی داشتم، درمورد اساتید گروه جراحی اعصاب هم تحقیق مختصری کرده بودم و می دانستم که اساتید خیلی با تجربه‌ای هنوز در دانشگاه هستند که می‌توانم از وجود آنها استفاده کنم. در طول ۵ سال تحصیل در رشته جراحی مغز و اعصاب، این اساتید زحمت بسیار زیادی را به خاطر ما متحمل شدند و شاگردی در محضر این اساتید برای من اندوخته‌های علمی و تجربی بسیاری را در برداشت و از اینکه در این دانشگاه تحصیل کردم بسیار خوشحالم.

وب دا: با توجه به تجربه‌ای که از تحصیل در این دانشگاه داشته‌اید نقاط قوت و ضعف آن را چطور ارزیابی می کنید؟

دانشگاه علوم پزشکی مشهد اصالت خاصی دارد و دانشجو وقتی وارد چنین دانشگاه‌ی می‌شود، کاملا این فضای آکادمیک و قدمت آن را درک می کند. فضای بیمارستان امام رضا(ع) با آن درختان کهنسال به شما می‌گوید که چه انسان‌های بزرگی قبل از ما در اینجا بودند و پایه‌های دانش را در این شهر بنا گذاشتند. به نظر من این موضوع است که دانشگاه علوم پزشکی مشهد را از دانشگاه‌های سایر شهرها متمایز می‌کند، علاوه بر این موضوع فرهنگ پویایی دانش که از سوی اساتید در دانشجویان تشویق می‌شود، بسیار برای من جذاب است، چون من فضای آکادمیک و علمی را بسیار دوست دارم و این احساس خوب را در دانشگاه علوم پزشکی مشهد یافتم. احساس می‌کنم اساتید فضای باز برای رشد دانشجویان را فراهم می‌کنند تا هر دانشجویی بسته به علاقه و تلاش خود بتواند از این ظرفیت استفاده کند و این برای من بسیار جذاب است.

وب دا : دغدغه اصلی شما در رشته مهم جراحی مغز و اعصاب چیست؟

واقعیت آن است که در روز اولی که وارد این رشته شدم، چندان این تصور روشنی در ذهن من نبود، اما با توجه به علاقه‌ای که به این رشته داشتم و همه هدفم این بود که یک پزشک متخصص و کارآمد باشم، این امر دغدغه اصلی من شد و تا هم اکنون نیز ادامه دارد، چون این رشته بسیار رشته حساسی است و حفظ جان بیمار کاملا مرتبط با عملکرد پزشک است و کوچک‌ترین اشتباه می‌تواند صدمات جبران ناپذیری به بیمار وارد کند، بر همین اساس تمام دغدغه من این بوده که بتوانم به عنوان یک پزشک خوب از دانشگاه فارغ التحصیل شوم.

وب دا: برای رسیدن به رتبه برتر بورد تخصصی چطور برنامه‌ریزی و هدف گذاری کردید ؟

در سال اول دوره تخصص بخاطر دارم که آنقدر کار فیزیکی و ساعت‌های حضور در بیمارستان زیاد بود که چندان فرصت مطالعه نداشتم، بنابراین سعی می‌کردم از فضای بالین بیمارستان و آموزش‌هایی که در قالب کار عملی است استفاده کنم و یا اگر دانشجویان سال بالا در بخش و فضای بیمارستان آموزشی دارند بهره بگیرم، تقریباً از سال سوم که کارها سبک‌تر شد، من مطالعه را آغاز کردم. برای نحوه مطالعه از استادم سوال کردم که چطور می‌توانم درس بخوانم تا این مطالعه بهینه و به نحو مطلوب باشد؟ استاد فرمودند؛ بر اساس بیمارانی که در بیمارستان هستند و نوع بیماری شان، برو به دنبال درمان آنها و به عنوان یک کاوشگر در بین کتاب‌ها و حتی مقالات جزئیات بیماری و درمان و فالو آپ بیمار را پیدا کن.

بنابراین من تا قبل از اینکه به صورت ویژه برای بورد تخصصی مطالعه کنم به این شکل درس می‌خواندم، یعنی خیلی با روحیه پرسشگرانه و اینکه بگویم حجم مطالعه بالا بود به این شکل هم نبود، اما هر جایی که سوال برای من مطرح می‌شد، مثلاً از گرند رانت، کلاس یا موردی برای ما مطرح می‌شد و دانشجویان پرزنت می‌کردند، اساتید معمولاً سوالاتی را برای دانشجویان مطرح می‌کردند و پاسخ را هم ارائه نمی‌کردند تا دانشجویان خودشان به دنبال یافتن پاسخ بروند، چون این موضوع به ماندگار شدن پاسخ‌ها در ذهن دانشجویان کمک می‌کرد و من معمولاً سعی می‌کردم که همان روز به دنبال یافتن پاسخ‌ها بروم، همین موضوع باعث شد که در امتحان شفاهی بورد تخصصی که مستقیماً با هیئت بورد مصاحبه داشتیم، رتبه یک را کسب کردم و فکر می‌کنم همین که شما کیس با کیس مطالعه داشته باشیم بسیار در ارتقای علمی مهم است. برای بورد تخصصی هم قطعاً یک برنامه مشخص از سال سوم به بعد داشتم و اینکه حتماً مطالعه داشته باشم و خلاصه برداری کنم و در نهایت هم سال آخر که برای بورد آماده می‌شدیم این مطالعات منسجم‌تر شد.

وب دا: چه برنامه‌ای برای آینده دارید؟

البته هنوز برنامه آینده ام خیلی مشخص نیست، اما ترجیح میدهم که در جمع هیئت علمی دانشگاه و محیط آکادمیک باشم، چون باعث به روز شدن دانش و آموختن روش‌های جدید و کسب تجربه بیشتر در فرد خواهد بود، اینگونه نیست که اگر من امروز از دانشگاه فارغ التحصیل شدم، تصور کنم همه چیز را بلد هستم، قطعاً کار درمان در طول سالیان آزمون‌ها و خطاهای زیادی دارد و تجربه و دانش در آن باید به روز شود، لذا دوست دارم در محیطی باشم که این یادگیری علم و تجربه برای من تداوم داشته باشد.

وب دا: چه کسانی را در موفقیت خود سهیم می دانید؟

قطعاً نخستین کسانی که در موفقیت من شریک هستند، پدر و مادرم بودند که در طول سال‌های گذشته به صورت تمام و کمال از من حمایت کردند و اگر این حمایت و پشتیبانی نبود، قطعاً موفقیت‌های من حاصل نمی‌شد، آنها خیلی فداکارند، در این مسیر مرا یاری کردند و من دستبوس آنها هستم، بعد از آن هم از تمام اساتیدی که از دوره عمومی تا تخصص برای من زحمت کشیدند، تشکر می‌کنم، در طول این ۵ سال اساتید گروه جراحی اعصاب برای من حکم یک خانواده را داشتند، به ویژه دکتر ثمینی مدیر گروه و استاد گنجه‌ای فر که معاون آموزشی هستند، در طول این ۵ سال زیر نظر این دو بزرگوار وزیر چتر حمایتی سایر اساتید بودیم و حقیقتاً از هر استاد و سبک جراحی آنها مطالب زیادی آموختم و دستبوس همه این اساتید هستیم.

وب دا: آیا نکته نظری در راستای هر چه بهتر فضای دانشگاه دارید؟

البته مسائل موجود، بیشتر به سیاست‌های کلی برمی گردد و مربوط به همه دانشگاه‌ها است؛ به ویژه در مورد رزیدنت‌ها که باید شرایطشان بهتر شود، بخصوص در بحث مالی. در دوره تخصص دانشجویان حق کار ندارند و خیلی از آنها متاهل هستند و یا از شهر دیگری آمده‌اند و هزینه‌های تحصیل هم زیاد است، لذا دانشجویان اغلب تحت فشار هستند، لذا اگر اساتید و مسئولان دانشگاه در سطح کشوری می‌توانند رایزنی‌هایی داشته باشند تا فضای موجود برای رزیدنت‌ها بهتر شود، حتما این گام را بردارند چون در اینصورت رزیدنت ها هم طبعاً در فضای آموزشی و درمانی بهتر و مفیدتر خدمت خواهند کرد.