حجت الاسلام والمسلمین فیض آبادی در مراسم احیای سومین شب از لیالی قدر ضمن اشاره به برکات ماه مبارک رمضان و تاثیر آن در تزکیه نفس انسان گفت: دو دهه روزه داری و ریاضت حاصل از آن، حالتی را در انسان ایجاد می کند که با آمادگی و سبکبالی بیشتری به شب های قدر ورود کند و با توبه و استغفار مشمول رحمت و آمرزش الهی گردد.

به گزارش روابط عمومی نهاد نمایندگی دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مراسم احیای شب بیست و سوم ماه مبارک رمضان با حضور اساتید، کارکنان و دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی و با رعایت دستورالعمل های ابلاغی وزارت بهداشت و حفظ فاصله یک متری، در مسجد حضرت زهرا (س) برگزار شد.

در این مراسم حجت الاسلام فیض آبادی به فرصت مغتنم شب های قدر جهت بازگشت انسان به مسیر سعادت و قرب الی الله اشاره کرد و با قرائت آیات نخست سوره مبارکه قدر ( إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ (1) وَمَا أَدْرَاكَ مَا لَيْلَةُ الْقَدْرِ (2) ) گفت: اینکه قرآن کریم جایگاه شب قدر را فراتر از درک انسان بیان و در آیه بعد ( لَيْلَةُ الْقَدْرِ خَيْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ (3) ) ارزش و منزلت آن را نه معادل هزار ماه که بالاتر از هزار ماه مطرح می کند نشان از اهمیت فراتصور این شب و اتفاقات متفاوتی است که در لحظه لحظه‌ی آن رخ می دهد.

وی ادامه داد: در چنین شبی انوار رحمت و غفران الهی بیش از هر زمان دیگر بر وجود بندگان تابیده و سرنوشت حسرت بار انسان که به سبب گناهان و رذائل بیشمار او در مسیری خوفناک و نابودکننده قرار گرفته به یکباره رو به سوی افقی روشن و ابدی راه یابد و به آنچه که یک انسان به عنوان خلیفه خدا بر زمین شایسته‌ی آن است دست یابد.

این کارشناس معارف دینی با بیان اینکه هیچ انسانی از تضرع و استغفار به درگاه الهی بی نیاز نیست و لازم است که از فرصت چنین شبهایی برای توبه و بازگشت به سوی خداوند بهره بگیرد افزود: امام سجاد (ع) با همه عظمت وجودی و عبادت های طولانی که لقب زین العابدین بر ایشان نهاده شده خود را مصون از گمراهی و بی نیاز لطف، هدایت و مغفرت الهی نمی دانند و در مناجات الشاکین می فرمایند: « إِلَهِي إِلَيْكَ أَشْكُو نَفْساً بِالسُّوءِ أَمَّارَةً، وَ إِلَى الْخَطِيئَةِ مُبَادِرَةً، وَ بِمَعَاصِيكَ مُولَعَةً، وَ لِسَخَطِكَ مُتَعَرِّضَةً، تَسْلُكُ بِي مَسَالِكَ الْمَهَالِكِ، وَ تَجْعَلُنِي عِنْدَكَ أَهْوَنَ هَالِكٍ، كَثِيرَةَ الْعِلَلِ، طَوِيلَةَ الْأَمَلِ، إِنْ مَسَّهَا الشَّرُّ تَجْزَعُ، وَ إِنْ مَسَّهَا الْخَيْرُ تَمْنَعُ، مَيَّالَةً إِلَى اللَّعِبِ وَ اللَّهْوِ، مَمْلُوَّةً بِالْغَفْلَةِ وَ السَّهْوِ، تُسْرِعُ بِي إِلَى الْحَوْبَةِ، وَ تُسَوِّفُنِي بِالتَّوْبَةِ، إِلَهِي أَشْكُو إِلَيْكَ عَدُوّاً يُضِلُّنِي، وَ شَيْطَاناً يُغْوِينِي، قَدْ مَلَأَ بِالْوَسْوَاسِ صَدْرِي، وَ أَحَاطَتْ هَوَاجِسُهُ بِقَلْبِي... خدایا از نفسی که فراوان به بدی فرمان می دهد به تو شکایت می کنم، همان نفسی که شتابنده به سوی خطا، و آزمند به انجام گناهان، و در معرض خشم توست، نفسی که مرا به راه هلاکت می کشاند، و هستی ام را نزد تو از پست ترین تباه شدگان قرار می دهد، بیماری هایش بسیار، آرزویش دراز است، اگر گزندی به او در رسد بی تابی می کند، و اگر خیری به او رسد از انفاقش دریغ می ورزد، به بازی و هوسرانی میل بسیار دارد، از غفلت و اشتباه آکنده است، مرا به تندی به جانب گناه می راند، و با من در توبه و ندامت امروز و فردا می کند، خدایا از دشمنی که گمراهم می کند و از شیطانی که به بی راهه ام می برد به تو شکایت می کنم، شیطانی که سینه ام را از وسوسه انباشته، و زمزمه های خطرناکش قلبم را فرا گرفته است....»

نوشتن دیدگاه