متخصص رادیولوژی و استاد گروه رادیولوژی دانشگاه علوم پزشکی مشهد گفت: حرفه‌ی پزشکی، مسوولیت خطیری است که تنها علاقه می تواند سختی های آن را قابل تحمل کند.

دنیا فرخ طهرانی در گفتگو با وبدا، اقتضای حرفه پزشکی را ارتباط با انسان های دردمند و ناخوش عنوان کرد و افزود: این جمله را از گذشته مکرراً از بیماران شنیده ایم که می گویند: " اول خدا، بعد شما که پزشک هستید" و ما با شنیدن این جمله مسئولیت بیشتری را بر دوش خود احساس می کنیم.

وی با بیان اینکه رشته پزشکی بیشترین زحمت را در بین رشته های تحصیلی دارد خاطرنشان کرد: هیچ رشته ای به اندازه پزشکی سختی و مسئولیت ندارد وکسی که می خواهد در این رشته قبول شود، باید تمام دوران تحصیل را مستمراً درس بخواند و تقریبا از تمام شادی ها و تفریحات خود در دوران جوانی بگذرد و بعد از اینکه پذیرفته شد هم بایستی حجم زیادی از اطلاعات را یاد بگیرد و بعد از آن طرح را با شرایط خیلی پایین بگذراند و بعد از آن دوره تخصص را شرکت کنند و سپس طرح و.. درتمام این سال ها باید با استرس بسیار زیادی زندگی خود را سپری کنند و در این میان خانواده و وظایف دیگر هم هست.

دکتر فرخ طهرانی در عین حال گفت: پزشکی رشته بسیار ارزشمندی است و اینکه مردم به پزشک اعتماد می کنند، اتفاق خوشایندی است و البته ما هم باید در جایگاه یک پزشک پاسخگوی اعتماد آنها باشیم و این قسمت به وظیفه پزشکی بر می گردد.

وی همچنین گفت: به جوانان توصیه میکنم اگر عاشق این رشته هستید وارد آن بشوید و اگر نیستید می توانید وارد رشته های دیگر شوید و موفق شوید و خیلی زودتر هم به درآمد برسید چون اگر علاقه نداشته باشید، باعث سرخوردگی در شما می شود و از کار خود لذت نمی برید، بنابراین حرفه ای که انتخاب می شود، فرد با آن زندگی می کند و اگر بجز عشق و علاقه چیز دیگری باشد در طی مسیر ممکن است دچارمشکلات عدیده ای شوند.پزشک موفق نیاز دارد که مرتب در حال مطالعه و نوآموزی باشد، چرا که علم به سرعت در حال پیشرفت است و برای اینکه آموخته های قبلی فراموش نشود و از پیشرفت های جدید علمی عقب نمانم باید همیشه در حال مطالعه باشیم.

دکتر فرخ طهرانی در خصوص نحوه ورود خود به عرصه پزشکی هم گفت: چون در خانواده ای متولد شدم که والدینم در رشته پزشکی خدمت می کردند و مطب مادر من در منزل ما بود، من همیشه با کار پزشکی، مطب و محیط بیماری آشنایی داشتم. بخاطر دارم که دوران کودکی خیلی از اوقات در مطب مادر بودم و میز کوچکی را در آنجا قرار داده بودند که من نقاشی و بازی می کردم. پدرم هم خیلی من را تشویق می کردند. ما 4 خواهر برادر بودیم که سه نفر در رشته پزشکی ادامه تحصیل دادیم و یک نفر هم در رشته ریاضیات تحصیل کرد و بنابراین هم جو خانوادگی مؤثر بود و هم فکر می کنم تشویق های خانواده بی تاثیر نبوده؛ به طوری که می توانم بگویم به جز رشته پزشکی هیچ وقت فکر نمی کردم.اکنون هم از رشته ای که انتخاب کردم علیرغم مشکلات عدیده ای که دارد فکر می کنم که راه اشتباهی را انتخاب نکردم. وی تاکید کرد: یک پزشک با توجه به حرفه ای که دارد و با مردمی در ارتباط است که دردمند هستند و حال خوشی ندارند، لذا مسئولیت وی بسیار سنگین تر خواهد بود.