دکتر سید حسین فتاحی معصوم، استاد برجسته گروه جراحی دانشگاه علوم پزشکی مشهد، در گفت‌وگویی به مناسبت درگذشت مرحوم دکتر احمد کاخی، از اساتید پیشکسوت و اخلاق‌مدار این دانشگاه، به بازگویی خاطراتی از سال‌های همکاری، دوران جنگ تحمیلی، آموزش دستیاران و فضائل اخلاقی این چهره ماندگار پزشکی پرداخت.
به گزارش وب‌دا،در پی درگذشت مرحوم دکتر احمد کاخی، استاد فقید گروه جراحی دانشگاه علوم پزشکی مشهد، دکتر سید حسین فتاحی معصوم با مروری بر سال‌های همکاری با ایشان، از شخصیت حرفه‌ای، اخلاق‌مداری و نقش تأثیرگذار وی در آموزش و درمان یاد کرد.
او می‌گوید:سال ۱۳۴۶ یا ۱۳۴۷ بود که دکتر کاخی به‌عنوان عضو هیأت علمی، به دانشگاه مشهد پیوست و در بیمارستان امام رضا(ع) مشغول به کار شد. من در آن زمان رزیدنت جراحی عمومی بودم و در کنار اساتیدی چون شادروان دکتر حسین‌زاده، دکتر نوازی، دکتر صدری‌زاده، دکتر احمد صدری و دکتر سیدی فعالیت می‌کردیم. حضور دکتر کاخی نقطه عطفی در تیم جراحی آن زمان بود.
دکتر فتاحی معصوم با یادآوری دوران جنگ تحمیلی گفت:بخش جراحی مملو از مجروحان جنگی بود. دکتر کاخی در این شرایط، جراحی‌های پیچیده‌ای چون جراحی مری را به‌عهده می‌گرفت؛ کاری که در آن زمان بسیار نو و دشوار بود. من نیز در برخی از این جراحی‌ها همراهی‌اش می‌کردم.
وی ادامه می‌دهد:با گذر زمان رابطه حرفه‌ای ما به یک دوستی عمیق بدل شد. او مرا با محبت “حسین‌آقا” صدا می‌زد. به یاد دارم روزی بیماری از آشنایان دکتر کاخی از تهران برای جراحی سرطان پستان به مشهد آمده بود. دکتر کاخی با اطمینان گفت: این سید دستش شفا دارد و باید سر عمل حاضر باشد.
چهره‌ای آرام، با احترام متقابل به همکاران و شاگردان
استاد دانشگاه علوم پزشکی مشهد با تأکید بر رفتار حرفه‌ای و احترام‌آمیز دکتر کاخی گفت:او با تمامی همکاران، رزیدنت‌ها و کادر درمان با احترام برخورد می‌کرد. در جلسات علمی همواره حضوری فعال و در عین حال متواضع داشت.
او با اشاره به دوران فعالیت خود در بیمارستان قائم(عج) پس از اتمام دوره تخصصی گفت:در آن دوران، دکتر کاخی در بیمارستان امید نیز جراحی‌های مری را با روشی که به آن مسلط بود انجام می‌داد. ما اگرچه از نظر کاری کمتر در تماس بودیم، اما همواره احترام ایشان را نگه می‌داشتیم.
آخرین دیدار
دکتر فتاحی معصوم در بخش پایانی یادبود خود گفت:آخرین بار، چند روز پیش از وفاتشان، در بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان قائم(عج) به دیدارشان رفتم. وقتی خودم را معرفی کردم، چشم‌هایشان را باز کردند و مرا نگاه کردند. آن لحظه هرگز از خاطرم نخواهد رفت.
او ضمن تسلیت به سرکار خانم دکتر میرصدرایی، همسر باوفا و دلسوز مرحوم دکتر کاخی، و خانواده ایشان، گفت:خداوند این استاد بزرگوار را رحمت فرماید و درجات ایشان را متعالی گرداند. نام و یاد او در دل شاگردان، همکاران و جامعه پزشکی همواره زنده خواهد ماند.
