آموزش

رئیس دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد اظهار کرد: گروه زنان و زایمان دانشگاه علوم پزشکی مشهد یکی از  گروه‌های برتر  آموزشی در  دانشگاه و سطح کشور است  و تنها گروه آموزشی بالینی است، که همه اساتید آن را بانوان تشکیل می دهند و به جمعیت قابل توجهی از زنان و مادران  در استان خدمات درمانی تخصصی ارائه می دهند.

دکتر فاطمه محرری در دیدار با مدیر گروه و جمعی از اعضای هیات علمی گروه زنان دانشگاه علوم پزشکی مشهد ضمن تبریک میلاد با سعادت حضرت زهرا(س) و تقدیر از خدمات گروه زنان در حوزه های مختلف درمانی، آموزشی و پژوهشی خاطر نشان کرد: این گروه طی چند سال اخیر افتخارات متعددی در حیطه های آموزشی، پژوهشی و تخصصی در  راستای سلامت مادران و‌نوزادان و سلامت جمعیت کسب کرده است.  

وی افزود: ۲۷ نفر از اساتید و اعضای هیات علمی در این گروه در دو بیمارستان قائم (عج) و امام رضا (ع) و بیمارستان هاشمی نژاد در حال ارائه خدمات تخصصی و آموزشی هستند.

دکتر لیلی حفیظی، مدیر گروه زنان دانشگاه علوم پزشکی مشهد نیز ضمن تبریک ولادت حضرت فاطمه زهرا (س) و روز زن، بزرگداشت مقام مادر گفت: یکی از برنامه های محوری اساتید گروه زنان حرکت در مسیر  جوانی جمعیت در راستای سیاست های کلی نظام جمهوری اسلامی ایران است که راهبردها و  حمایت های مسئولین ارشد دانشگاه علوم پزشکی مشهد دستیابی به این اهداف را برای گروه زنان  دانشگاه تسریع نموده است.

دکتر لیلی حفیظی تصریح کرد: تعداد ۵۶ نفر از دستیاران گروه زنان در کنار ۲۷ استاد و عضو هیات علمی که همگی از بانوان پر تلاش در زمینه آموزش و پژوهش هستند، در حال ارائه خدمات به بانوان این مرز و بوم و مدیریت مادران پر خطر به منظور ارتقای سلامت مادران و نوزادان  هستند.

وی افزود: ارتباط گسترده رزیدنت ها و دستیاران با مدیر گروه و اساتید با تجربه و تبادل نقطه نظرها و پیشنهادات، از راهبردهای موفق در جهت تسهیلات آموزشی و  ارائه خدمات به بیماران است.

تاثیر پذیری مستقیم یا غیر مستقیم دانشجویان از رفتار علمی و اخلاقی استاد، حقیقتی انکارناپذیر است/ رعایت اخلاق حرفه ای؛ لازمه کار یک استاد

دکتر مریم توکلی، عضو هیات علمی و متخصص رادیولوژی در دانشگاه علوم پزشکی مشهد یکی از چهره های جوان و پر تلاش این مجموعه است که پس از کسب تجارب علمی و مهارتی؛ طی دو دهه گذشته در همین دانشگاه؛ از سال 1403 به عنوان استادیار در گروه رادیولوژی دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشغول فعالیت های آموزشی و خدمات تشخیصی به بیماران می باشد. پایگاه خبری وبدا در راستای انجام مصاحبه و آشنایی هر چه بیشتر با اساتید جوان هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی مشهد، گفتگویی با این استاد جوان داشته که شرح آن را در ادامه می خوانید:  

وب دا: ضمن سپاس از حضور شما در این گفتگو،  لطفا ضمن بیان بیوگرافی مختصری درباره خودتان، بفرمایید که تحصیلات در رشته پزشکی را در چه سالی و از کدام دانشگاه آغاز کردید؟

دکتر مریم توکلی هستم، متولد شهریور ماه سال 1362 اسفراین. دوران مدرسه تا پیش دانشگاهی را در زادگاهم سپری کردم و از سال 1380 تا 1387 در دانشگاه علوم پزشکی مشهد مشغول ادامه تحصیل شدم و دوره پزشکی عمومی خود را سپری کردم و برای طی کردن دوره طرح به شهر اسفراین برگشتم.

وب دا: آغاز فعالیت شغلی شما، از چه سالی و با چه مسئولیت هایی بوده است؟

طی دوره طرح خدمت، در شهر اسفراین مسئول مراکز بهداشتی بودم و دوباره سال 1390 برای دوره تخصص به مشهد آمدم و سال 1394 از رشته تخصصی رادیولوژی فارغ التحصیل شدم. سپس برای تعهدات خدمتم به استان خراسال شمالی شهرستان بجنورد رفتم و در آنجا تا سال جاری به عنوان هیأت علمی مشغول به خدمت شدم. در این مدت مسئول فنی بیمارستان و مدیر گروه و معاون آموزشی دانشکده پزشکی نیز بودم و سپس به عنوان عضو هیأت علمی پیمانی در دانشگاه علوم پزشکی مشهد مشغول خدمت شدم.

وب دا: با توجه به تجربه ای که در فضای شغلی خود در دانشگاه داشته اید تصور می کنید چه اقدامات و برنامه هایی می تواند به هر چه بهتر شدن این فضا کمک کند؟

بهتر است دانشگاه برای اعضای هیأت علمی که تازه وارد دانشگاه می شوند،  برنامه های ساختارمندی داشته باشد و تمام اعضای هیأت علمی باید در بدو ورود به قسمت های مختلفی پژوهشی، آموزشی وارد شوند و با آنها آشنایی پیدا کنند، اینکه بیمارستان و دانشگاه چه امکانات و انتظاراتی از آنها دارد، برای آنها کامل توضیح داده شود و سامانه های مختلف برای آنها تعریف شود تا بتوانند کار خود را بهتر شروع کنند و به قسمت های مختلف  دانشگاه معرفی شوند.

وب دا: با توجه به فعالیت دانشگاه در سه حوزه آموزش، درمان و پژوهش حف ارتباط این سه حوزه از نگاه شما تا چه حد اهمیت دارد و اساسا آیا می توان این سه حوزه را اولویت بندی کرد؟

من فکر می کنم که مهم ترین حوزه آموزش است، اگر حوزه آموزش درست تعریف شود؛ بالطبع به دنبال آن درمان و پژوهش هم بهتر خواهند شد. اگر ما اولویت خود را بر آموزش رزیدنت ها قرار دهیم، از بطن آن هم پژوهش های خوبی استخراج می شود و به بیماران هم خدمت رسانی بهتری ارائه می شود؛ نه تنها در بیمارستان خودمان، بلکه این دانشجو در هر شهر و استانی که می رود می تواند برای درمان آنجا مؤثر باشد، لذا من فکر می کنم آموزش، از همه مهم تر است.

وب دا: با توجه به نقش مهم و اثرگذار اساتید در فضاهای مختلف آموزشی، پژوهشی و درمانی دانشگاه، از نگاه شما یک استاد موفق در این حوزه ها چه شاخصه هایی دارد؟

بنده تصور می کنم آن چیزی که ما در کلاس به دانشجویان آموزش می دهیم؛ چه در بعد تئوری و یا عملی، آنچنان تأثیری ندارد نسبت به این که آنها ما را نگاه می کنند و در واقع ما را در فضاهای مختلف می بینند و رابطه استاد با بیمار را سرلوحه کار خود قرار می دهند.

اینکه من در پژوهش چقدر علمی کار می کنم و اخلاق را رعایت می کنم، چقدر صادقانه خدمت می کنم، این موارد در واقع  به صورت غیرمستقیم تأثیر دارد؛ در حقیقت یک استاد یک نقش مستقیم دارد و یک نقش غیرمستقیم.  آن نقش مستقیمی که در آموزش و پژوهش دارد به مراتب کم رنگتر از نقش غیرمستقیمی است که دانشجویان ما یک استاد را می بیند که چقدر برای کلاسش وقت می گذارد و چقدر سر وقت کلاس را برگزار می کند، چه میزان برای آن مطالبی که می خواهد بیان کند، زمان گذاشته است و چقدر سعی می کند بروز باشد و دانشجویان کاملا این موضوعات را درک می کنند که تنها رفع تکلیف است یا برای آنها وقت گذاشته می شود .

وب دا: در مسیر تحصیل و فعالی های کاری آیا چالش هایی موانعی را هم تجربه کرده اید؟

بله. قطعاً خیلی از چالش ها وجود داشته، شاید یک عضو هیأت علمی وقتی وارد یک محیط می شود، نیاز دارد که او را به طور کامل قبول داشته باشند و فضای کافی باید در اختیارش قرار دهند تا آنچه را که در ذهن دارد و چیزهای جدید را راه اندازی کند به عنوان مثال برای رشته من که وابسته به تکنولوژی است باید یک عضو هیأ ت علمی تازه ورود، این فضا را داشته باشد که تمام دستگاه ها استفاده نماید و نرم افزارهای جدید را استفاده کند. و خوشبختانه با همه چالش ها، ما از برخی دستگاه ها استفاده کردیم و زمانی که بیمار درمانی کمتر بود، تکنولوژی ها و پروتکل های و نرم افزارهای جدیدی را با همکاری اساتید پیشکسوت روی دستگاه ها راه اندازی کردیم  ، تا بتوانیم از آن نرم افزارهای به روز و پیشرفته تر برای بیماران خود استفاده نماییم.

وب دا: آیا خانواده هم در پیشرفت های تحصلی و کاری شما نقش داشتند؟

قطعا خانواده ها در پیشرفت و موفقیت فرزندان نقش بسزایی دارند. خانواده ام در تمام موقعیت های تحصیلی و شغلی همیشه همراه و همیار من بودند و به لطف خدا با حمایت های آنها در مسیر پیشرفت تحصیلی و حرفه ای خود موفق شدم و همیشه قدردان تمام زحمات و حمایت های آنها هستم.

وب دا: اوقات فراغت خود را به چه فعالیت هایی می پردازید؟

من خیلی به طبیعت گردی علاقه دارم بنابراین در هفته یک یا دو بار به طبیعت می روم. از دیگرعلاقه مندی های من مطالعه کتاب به ویژه کتاب های حوزه موفقیت و کسب و کار است که در زمان های فراغت به مطالعه آنها می پردازم.

عشق و علاقه اش به معلمی تا حدی بود که از اول دبستان برای آموزش همکلاسی‌ها داوطلب شد و این را به عنوان یک رویه تا دیپلم ادامه داد اما برای ادامه تحصیل در دانشگاه بنابر نظر خانواده و باور مرسوم برای دیپلمه های تجربی، به دنبال رشته پزشکی رفت که با توجه به همزمانی کنکور با ازدواجش، میسر نشد. با این وجود، برکت همان ازدواج و حمایت همسر بود که در کنار پشتکار خودش سبب شد بتواند هم به رویای همیشگی‌اش یعنی تدریس برسد و هم به نوعی، رشته پزشکی؛ دکتر اعظم نوروزی پس از بیست سال تلاش و کوشش طاقت‌فرسا حالا جزو جوان‌ترین اعضای هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی مشهد در گروه آموزش پزشکی است. ساعتی را میهمان اتاق کار باصفایش در دانشکده پزشکی شدیم تا از مسیر موفقیتش بیشتر بدانیم.

معلمی از کلاس اول

38 سال پیش به عنوان سومین فرزند خانواده در بجستان متولد شد و از وقتی پا به عرصه آموزش و پرورش گذاشت، با علاقه درس می خواند و همیشه جزو دو سه نفر اول کلاس بود؛ «نه تنها درس خواندن بلکه درس دادن را هم بسیار دوست داشتم به حدی که معمولا زنگ های تفریح یا در دورهمی هایمان با همکلاسی ها از آن ها می خواستم بنشینند تا درس های جدید را برایشان توضیح دهم و به این ترتیب خودم هم بهتر یاد می گرفتم. 

یا به محض اینکه معلم کلاس اول پیشنهاد داد کسانی که ریاضی را خوب یاد گرفته اند به ضعیف ترها کمک کنند، داوطلب شدم؛ هم به عشق جایزه و هم آموزش؛ زنگ های تفریح به جای صرف خوراکی، برای آموزش بچه ها حرص و جوش می خوردم. این روال تا دبیرستان ادامه داشت خصوصا که از ارتباط با دیگران و کار گروهی هم لذت می بردم؛ هم هم‌افزایی می شود هم از دیگران یاد می گیرم».

همزمانی دو انتخاب سرنوشت ساز

نوبت به انتخاب رشته که رسید، از انجا که پدر و خواهر و برادر، در رشته های علوم پزشکی تحصیل کرده یا شاغل بودند، نظرشان این بود که تجربی بخواند و رشته پزشکی اما همه چیز دست به دست هم داد تا سرنوشت طور دیگری رقم بخورد؛ «سال 82 سوم دبیرستان بودم که به احترام نظر و فرهنگ خانواده با یکی از بستگان ازدواج کردم. همسرم کارمند رسمی دانشگاه صنعتی مالک اشتر بود و دانشجوی کارشناسی ارشد. به این ترتیب با اینکه تیرماه سال بعد کنکور داشتم، نتوانستم آنطور که باید مطالعه کنم و پزشکی قبول شوم؛ خیلی ناراحت بودم، خانواده و مدیر مدرسه تاکید داشتند انتخاب رشته نکنم و دوباره کنکور بدهم. در این میان همسرم خودش را مقصر می دانست که من رتبه ام خوب نشده و می گفت انتخاب با خودت است که انتخاب رشته کنی یا برای سال بعد بخوانی. بالاخره تصمیم گرفتم انتخاب رشته کنم چون روحیه ماندن برای کنکور سال بعد را نداشتم، همسرم نیز فورا از تهران با اتوبوس خودش را رساند و خانواده را راضی کرد. حالا بحث سر رشته بود؛ خانواده معتقد بودند رشته غیربالینی و بدون کشیک انتخاب کنم و نهایتا به پیشنهادشان بعد از پزشکی و دندانپزشکی، مدیریت خدمات بهداشتی درمانی را انتخاب کردم و علوم پزشکی قزوین قبول شدم».

وقتی گمشده ام پیدا شد

با همه فراز و نشیب های انتخاب رشته ولی از اول تا آخر مقطع کارشناسی، با رشته اش چالش داشت چون آنچه می خواست نبود؛ عاشق آموزش و پژوهش بود که در این رشته خبری ازآن نبود؛ «همسرم وقتی می دید راضی نیستم و حس خوبی ندارم، می گفت اگر می خواهی این رشته را رها کن، خودم همه امکانات را فراهم می کنم، معلم خصوصی می گیرم یا هر آموزشگاهی بخواهی می فرستم تا پزشکی قبول شوی. اما نپذیرفتم و هر طور بود سال 87 کارشناسی را تمام کردم در حالی که هیچ امید و انگیزه ای برای ادامه تحصیل نداشتم. با اینکه سال سوم کارشناسی مراسم عروسی برگزار شد و منزلمان باتوجه به کار و دانشگاه همسرم در تهران بود و خیلی حمایت می شدم، همچنان حال خوشی نداشتم. حتی سال 88 که دخترمان به دنیا آمد هنوز حالم خوب نبود. بالاخره با تشویق های همسرم بعد از کلی تحقیق و مشورت با اساتید، گمشده ام را پیدا کردم؛ آموزش پزشکی؛ فهمیدم آنچه دنبالش هستم، این است نه پزشکی؛  تلفیقی از دو رشته که یکی را از کودکی دوست داشتم و یکی هم علاقه خانوادگیمان بود ولی اصلا نمی دانستیم چنین رشته ای وجود دارد. به کمک همسرم منابع را از دورترین دانشگاه ها فراهم و مشتاقانه شروع به مطالعه کردم و سال 1390 در حالی که همسرم دانشجوی دکترا بود، در مقطع ارشد دانشگاه علوم پزشکی تهران پذیرفته شدم.»

پیشرفت بدون توقف

با وجود بچه داری آن هم دست تنها و دور از خانواده، این بار همه جوره پای کار درس و دانشگاه بود و بی مهابا تا دکترا پیش رفت زیرا دقیقا همان بود که می خواست و هیچ چیز نتوانست جلودارش باشد؛ حتی تولد دومین فرزند؛ «وقتی ازدواج کردم همه فکر می کردند درس خواندن تمام است ولی اینطور نشد، دانشگاه که رفتم نیز همین تفکر وجود داشت که بعد از کارشناسی دیگر درگیر زندگی شده و تحصیل را کنار می گذارم به همین خاطر حالا بین اطرافیان، نماد سختکوشی و پشتکار شده ام. معتقدم کسانی که فرزند را مانع تحصیل یا رشد و پیشرفت می دانند، فقط بهانه می آورند وگرنه با برنامه ریزی می توان چند کار را همزمان رسیدگی کرد. من هم با علاقه و برنامه پیش رفتم و جزو دانشجویان برتر کلاس بودم؛ روزهایی که کلاس داشتم، همسرم در خانه می ماند و ضمن انجام ماموریت های آموزشی مقطع دکترا، بچه را نگه می داشت. بعد از اتمام مقطع ارشد به پیشنهاد یکی از اساتید به عنوان کارشناس آموزشی و پژوهشی در گروه آموزش پزشکی دانشگاه علوم پزشکی ایران مشغول کار شدم اما احساس می کردم هنوز به آنچه می خواهم یعنی ارتباط با دیگران نرسیده ام بنابراین شروع کردم به مطالعه برای مقطع دکترا و همسرم نیز به شدت استقبال کرد. سال 97 پسرم دو ساله بود که دکترا قبول شدم در دانشگاه علوم پزشکی ایران. حالا دیگر با توجه به اشتغال همسرم شرایط سخت شده بود برای همین یکی دوماه از خانواده ام که ساکن مشهد شده بودند، خواستم برای مراقبت از بچه ها به تهران بیایند».

دوراهی خانواده و تحصیل

صحبت به اینجا که می رسد بغض گلویش را می فشارد و به زحمت پرتنش ترین روزهای زندگی اش را توضیح می دهد: «پس از بازگشت والدین، ناچار پرستار گرفتیم اما خیالم راحت نبود و سر کلاس مدام به فکر بچه ها بودم که با پرستار چه می کنند، حتی از فرط حرص و جوشم برای بچه ها در دانشگاه زمین خوردم و پایم شکست؛ با توجه به اینکه بچه ها اولویت زندگی ام بودند، عذاب وجدان داشتم که چرا بچه ها را به پرستار سپرده ام تا خودم درس بخوانم!؟ اما بعد از مدتی با خودم کنار آمدم و در عوض عصر که به خانه می رسیدم، بچه ها را پارک و تفریح می بردم و شب تا صبح کارهای خانه و دانشگاه را انجام می دادم، بعضی از شب ها دوساعت استراحت می کردم و صبح زود دوباره به دانشگاه می رفتم آن هم در حالی که تنها دانشجوی همیشه حاضر کلاس من بودم و به خاطر داشتن یک رزومه قوی مدام در حال پژوهش و ارائه؛ حتی با دانشجویان ورودی پیش از خودم کار مشترک برمی داشتم؛ بنابراین چهار سال دکترا خیلی سخت گذشت تا جایی که اساتید می گویند هنوز هم تو را به عنوان الگوی سختکوشی برای دانشجویان مثال می زنیم.»

سال 1401 دکترا به پایان رسید در حالی که از حدود 20 طرح پژوهشی(گروهی) دکتر نوروزی، مقالات زیادی استخراج و چاپ شده و رزومه خوبی برایش ایجاد شده بود؛ به این ترتیب در فراخوان اجرای تعهدات خدمت هیات علمی، پذیرفته شد و دانشگاه علوم پزشکی مشهد را انتخاب کرد؛ «با توجه به سکونت خانواده پدری در مشهد، این دانشگاه را برای خدمت انتخاب کردم و همسرم نیز که مشکلات دوری از خانواده را از نزدیک لمس کرده بود، برای راحتی من موافقت کرد ساکن مشهد شویم اما خودش سه روز در هفته به تهران رفت و امد کند.»

می خواهم بمانم و اثرگذار باشم

از قصد مهاجرت که می پرسم، بی درنگ پاسخ می دهد: «اصلا فکرش را نکرده ام و نخواهم کرد چراکه گذشته از وابستگی به خانواده، نیاز و ضرورتی برایش نمی بینم نه به لحاظ خانوادگی و نه شغلی و تحصیلی؛ می خواهم بمانم و اثرگذار باشم؛ قدم مثبتی در رشته ام بردارم و به یادگار بگذارم».

دستاوردهای پژوهشی

در همین راستا، 24 مقاله منتشرشده در نشریات داخلی و خارجی و همایش های ملی، رتبه نخست رساله دکترا در همایش ملی آموزش پزشکی سال جاری، مشارکت در تدوین سه کتاب با عناوین «برنامه ریزی درسی در آموزش پزشکی»، «مدیریت تغییر در آموزش پزشکی» و «سیستم های انگیزشی و عملکرد تحصیلی»، راهنمایی پنج پایان نامه و کسب عنوان فرآیند برتر جشنواره شهید مطهری در سال های 98 و 1402، مهمترین دستاوردهای پژوهشی دکتر نوروزی طی سال های تحصیل و فعالیت در رشته آموزش پزشکی است که همچنان ادامه دارد آن هم با محوریت هوش مصنوعی در آموزش پزشکی.

عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی مشهد در ادامه، اقدامات و فعالیت های خود در گروه آموزش پزشکی را اینگونه تشریح می کند: «کار ما قرابت زیادی با حوزه کاری مرکز مطالعات و توسعه آموزش دانشگاه (EDC) دارد از این رو در زمینه توانمندسازی و داوری جشنواره ها پروژه های مشترک انجام می دهیم. در بیمارستان اکبر نیز کارگاه روش های نوین تدریس بالینی برگزار می کنیم. در کنار مشاوره پایان نامه ها، در کمیته های مختلف دانشکده پزشکی مانند exam board و اعتباربخشی دانشگاه نیز فعالیت دارم و هم اکنون مسئول کمیته راهبردهای یاددهی –یادگیری دانشکده پزشکی می باشم؛ در مجموع به عنوان عضوی از خانواده بزرگ دانشگاه همه توانم را در راستای ارتقای آن به کار گرفته ام که البته با تبدیل وضعیت به رسمی، مسیر خدمت هموارتر خواهد شد».

 آموزش و پژوهش درست باشد، درمان هم درست می شود

او که طی دوران دکترا در دانشگاه علوم پزشکی ایران و بیش از یک سال خدمت در علوم پزشکی مشهد، همواره در کنار پژوهش، به حرفه موردعلاقه اش یعنی آموزش و تدریس نیز اشتغال داشته است، ادامه می دهد: «رسالت آموزش پزشکی توسعه، بهبود و ارتقاء آموزش علوم پزشکی است و از ما انتظار می رود که در سطح کل دانشگاه برنامه داشته و اثرگذار باشیم که درست هم است زیرا با اینکه در عمل، درمان اولویت داده می شود، سرمایه گذاری اصلی دانشگاه باید بر حوزه آموزش متمرکز باشد؛ اگر آموزش و پژوهش درست باشد در درمان هم مشکلی نخواهیم داشت. یکی از چالش های موجود در عرصه آموزش، تعداد زیاد دانشجویان به ویژه در رشته پزشکی و عدم تناسب زیرساخت ها با این تعداد است که منجر به افت کیفیت آموزش می شود اما با کمک مسئولان ذیربط و مشاوره گروه آموزش پزشکی انشاءلله مرتفع خواهد شد.»

 معلمی هنر است/ ضرورت تغییر روش های تدریس متناسب با زبان نسل امروز

این استاد جوان هنوز معلم کلاس اول دبستان و دبیر ریاضی دوران راهنمایی اش را به خاطر دارد و از آن ها الگو می گیرد چراکه باور دارد معلمی هنر است و صرف داشتن دانش نسبت به یک یا چند رشته، لزوما به معنای امکان تدریس خوب نیست و برای معلم خوب بودن، اخلاق و رفتار، روش تدریس و اداره کلاس، نحوه ارتباط با دانشجو و ... نیز اهمیت دارد؛ «رفتار مناسب و غیرتبعیض آمیز، روش تدریس متناسب و ایجاد رقابت سالم میان دانشجویان و در عین حفظ صمیمیت از شاخص های مهم تدریس است که از دو معلم خودم در ابتدایی و راهنمایی یاد گرفتم. آموخته ام که هر محتوایی یا هر مخاطبی، روش تدریس خاص خود را دارد بنابراین خیلی در این زمینه مطالعه دارم تا بتوانم کلاس های جذاب و انگیزه بخش برای دانشجویان داشته باشم که حاصلش یادگیری بهتر خواهد بود. دانشجویان امروز که اغلب از نسل Z هستند، زبانشان متفاوت از نسل ما است از این رو سعی می کنم پیش از هر چیز با دانشجو ارتباط خوب و موفق برقرار کنم و دوست باشم؛ به این ترتیب هم فضای کلاس فعال و دوستانه می شود هم انرژی من و دانشجویان چند برابر؛ معمولا آن ها را گروه بندی و کار گروهی برایشان تعریف می کنم که سبب شده ضمن تقویت ارتباطشان با یکدیگر، بهتر یاد بگیرند. این روش های تدریس فعال و مشارکتی همراه با بهره گیری از تکنولوژی روز، اغلب مورد استقبال قرار می گیرد و موثر است.»

مادرانه به فکر دانشجویان هستم

دکتر نوروزی نه فقط معلم بلکه مشاور نیز هست و در این زمینه با امور دانشجویی دانشکده همکاری موفقی دارد؛

خصوصا برای دانشجویان پزشکی که بیش از سایرین دچار چالش هستند؛ « در کلاس هایم فقط دنبال درس دادن و نمره گرفتن دانشجو نیستم بلکه به احوال و روحیاتش توجه دارم، پای درددلش می نشینم، مشاوره می دهم و مثل بچه های خودم برای حل مشکلات و دغدغه هایش مایه می گذارم»./

 دانشجویان برای شرکت در آزمون بورد، بیش از همه به رفرنس های درسی خود متکی باشند

دکتر ماریه علیزاده، دانش آموخته رشته داخلی، یکی از چهره های برتر دانشگاه علوم پزشکی مشهد در آزمون بورد تخصصی سال جاری است که با کسب رتبه ده درصد برتر کشوری و  احراز حد نصاب بالایی از امتیازات بخش کتبی و شفاهی در این رقابت علمی، موفق به اخذ دانشنامه تخصصی در آزمون بورد تخصصی سال 1403 شده است. پایگاه خبری وبدا ضمن تبریک این افتخار ارزشمند به جامعه فرهیخته علوم پزشکی مشهد، گفتگویی داشته با این پزشک جوان، که شرح آن را در ادامه می خوانید:

وب دا: ضمن خیرمقدم و تبریک کسب رتبه برتر در بورد تخصصی سال جاری، لطفا در ابتدا بیوگرافی مختصری در رابطه با خودتان عنوان بفرمایید؟

من ماریه علیزاده هستم، متولد سال ۱۳۶۹ درشهر مشهد، تحصیلات دوران مدرسه را در زادگاهم گذراندم و در سال ۱۳۸۸ در آزمون دانشگاه آزاد در رشته پزشکی پذیرفته شدم و با پایان این دوره، طرح خدمت را در سازمان پزشکی قانونی گذراندم و در ادامه، سال ۱۳۹۹ وارد دوره دستیاری شدم که این دوره هم با کسب رتبه برتر بورد تخصصی در سال ۱۴۰۳ به پایان رسید.

وب دا: با توجه به تحصیل در فضای دانشگاه علوم پزشکی مشهد، در طول چهار سال گذشته این فضا را چطور ارزیابی می‌کنید؟

حقیقت آن است که فضاهای آموزشی و درمانی در دانشگاه علوم پزشکی مشهد بسیار متفاوت است و به ویژه در رشته‌ای همچون رشته داخلی که بیمارستان‌های امام رضا(ع) و قائم(عج) سانتر اصلی بیماران ارجاعی در این رشته هستند و تراکم کار بسیار بالاست، از طرفی بیشترین حجم بیماران در کشیک ها را، رزیدنت‌های سال اول پوشش می‌دهند و در واقع تمام بیماران در ابتدای ورود توسط رزیدنت سال اول بررسی و به رزیدنت‌های سال دوم، سوم و... ارجاع داده می‌شود.

 البته کار اساتید هم بسیار فشرده و زمانبر است؛ به ویژه در رشته گوارش. خیلی از اوقات شخصا مشاهده کردم، در حالی که ساعت کار تمام شده و ما در حال ترک بیمارستان هستیم، اما اساتید هنوز مشغول درمان بیماران اند و حتی در مواقعی هنگام خروج از بیمارستان متوجه می‌شوند که بیمار بدحالی مراجعه کرده و به خاطر کار مریض در بیمارستان می‌مانند.

البته این اساتید چون کار آموزش را نیز بر عهده دارند انصافاً تلاش می‌کنند که این رسالت شان نیز به بهترین نحو انجام دهند؛ هرچند که حجم بسیار بالای بیماران و فشار کار، به هر حال ممکن است تاثیراتی بر کار آموزش اساتید داشته باشد،ب ر همین اساس شاید بهتر باشد که نیروهای درمانی بخش بیشتری از کار را در بخش بالین بر عهده بگیرند، تا اساتید بتوانند آموزش‌های خود را با فراغت خاطر بیشتری انجام دهند.

وب دا: شرایط کار دستیاران در رشته داخلی را چطور ارزیابی می‌کنید؟

رشته داخلی جزو رشته‌هایی است که خوشبختانه گاردینگ ندارد و فشاری از سوی رزیدنت‌های سال بالا به سال پایین وجود ندارد، در نتیجه رزیدنت سال اول می‌تواند به راحتی درباره رزیدنت سال سوم با مدیر گروه و مسئول رزیدنت ها صحبت کند و بنابراین مسائلی همچون کشیک زدن اضافه یا تحقیر کردن و ... در رشته داخلی وجود ندارد و همه همکاران با یکدیگر ارتباطی دوستانه دارند. در واقع گاردینگ وجود دارد اما به شکل نرمال آن یعنی به عنوان مثال رزیدنت سال اول باید بداند که چه وظایفی در قبال رزیدنت سال بالاتر دارد و هر چقدر این قضیه بیشتر جا بیفتد، ارتباطات بهتر می‌شود.

وب دا: از جمله چالش‌هایی که شخصاً در دوره رزیدنتی با آن مواجه بودید یک مورد را نام ببرید؟

یکی از چالش‌هایی که معمولاً دانشجویان سال اول دستیاری با آن مواجه هستند، عدم فرصت کافی برای مطالعه کردن است، بنده شخصاً از فرصت استراحت برای مطالعه استفاده می‌کردم و این موضوع به ویژه در شش ماه اول که فرد هنوز مدیریت کارها را به خوبی نمی‌تواند انجام دهد، شرایط را به مراتب سخت‌تر می‌کند، بر همین اساس معتقدم که اگر در کنار کلاس های حضوری که برای دانشجویان سال اول قبل از ورود به بخش برگزار می شود، در طی این مدت دوره‌های مجازی هم بویژه برای اورژانس‌ها بیشتر برگزار شود،، دانشجویان خیلی راحت‌تر می‌توانند بیماران را در کشیک‌ها مدیریت کنند. در حال حاضر اپلیکیشن‌های زیادی وجود دارد که امکان برگزاری مجازی این کلاس‌ها در آنها وجود دارد، البته از این قابلیت تا حدی در دانشگاه استفاده شده اما در موضوع یاد شده نیز می‌توان از این روش استفاده کرد.

وب دا: همراهی اساتید برای آماده شدن شما جهت شرکت در آزمون بورد به چه شکلی بود؟

اساتید ما در سال چهارم رزیدنتی، کانال‌هایی را ایجاد کرده بودند که علاوه بر کلاس های تئوری روزانه در همه رشته ها، دانشجویان می توانستند سوالاتشان را در آنجا مطرح می‌کردند و اساتید در فرصت‌های مختلف و حتی بین دو بیماری که در مطب ویزیت می‌کردند، پاسخ ما را می‌دادند و واقعاً وقت خود را وقف دانشجویان کرده بودند، به همین دلیل است که در طی دو سال جاری دانشجویان در آزمون بورد نتایج خوبی را کسب کرده‌اند.

وب دا: به نظر شما آیا موفقیت در آزمون بیشتر نتیجه تجربه فرد در حوزه بالین است یا مطالب تئوری که در منابع و تست‌ها کار می‌کند؟

در گذشته ( شاید ) آزمون بورد به این نحو بود که اگر کسی خوب تست می‌زد، می‌توانست نمره خوبی کسب کند اما در آزمون بورد امسال سوالات بسیار مفهومی بود و قطعاً فرد باید به کل محتوای تکست اشراف می‌داشت تا بتواند دریابد که جریان یک بیماری از چه قرار است و بر اساس آن بتواند گزینه صحیح را انتخاب کند.

وب دا: برای رسیدن به موفقیت در آزمون بورد تخصصی چطور برنامه‌ریزی کردید؟

متاسفانه دو ماه پس از عید نوروز، پدرم بیمار شدند و من در مدتی که ایشان بیمار بودند، نتوانستم درس بخوانم اما از سال اول کتاب هاریسون را مطالعه می‌کردم و حتی خیلی از فصل‌ها را از روی کتاب هاریسون خلاصه کرده بودم و زمانی که پدرم بیمار شدند، من تنها فرصت کردم که این خلاصه ها را بخوانم  و از بین کتب خلاصه‌ی موجود در بازار هم یکی از بهترین ها خریداری کردم و خواندم ، البته این کتاب خلاصه هم نیاز به خلاصه مجدد داشت و در واقع مهم‌ترین نکات آن استخراج شد.

وب دا: نقش خانواده و اساتید خود را در کسب این موفقیت تا چه حد کمک کننده می‌ دانید؟

خانواده حقیقتاً در حمایت از من سنگ تمام گذاشتند و همینطور همسرم چون سال آزمون بورد واقعاً سال بسیار سختی است و اگر این حمایت‌های پدر و مادرم و برادرانم نبود رسیدن به موفقیت برای من سخت تر می‌شد، همینطور همسرم که متخصص قلب هستند در این مسیر بسیار مرا یاری کردند و حتی در مباحث علمی برخی توضیحاتی که ایشان به من می‌دادند بسیار مفید بود.

اساتید نیز بسیار حمایتگر بودند و طرز درس خواندن و مطالعه کردن را به ما یاد دادند و تا حدی وقت ما را آزاد کردند که بتوانیم مطالعه داشته باشیم، در همین جا از استاد فرزانه مدیر گروه داخلی و همینطور مسئول رزیدنت‌ها دکتر خدا شاهی که بسیار خوب با ما همکاری کردند، همینطور استاد بنکدار ، استاد مظلوم، استاد احدی، استاد رضایی، استاد بهاری و دکتر مزدوریان تشکر می‌کنم که واقعاً در این مسیر یارگر ما بودند.

وب دا: آیا در خصوص برگزاری آزمون بورد نکته نظری دارید؟

یکی از مهمترین نکات در آزمون بورد این بود که تعداد سوالاتی که تغییر کرد، تقریبا زیاد بود و این مسأله چالش جدی برای ما ایجاد کرد، چون علاوه بر اینکه به لحاظ روانی فرد را دچار اضطراب می‌کرد، باعث می‌شد که بخشی از زمان فرد در سر جلسه آزمون از دست برود، در واقع حدود ۶ تست از مجموعه ۸ تستی که من پاسخ داده بودم، تغییر کرد چون یا دو گزینه صحیح داشت و یا گزینه‌ها تغییر کرد.

نکته دیگر اینکه، بهتر است برای دانشجویان سال چهارم کلاس‌ها را به صورت پرسش و پاسخ برگزار کنند؛ کاری که استاد بهاری انجام می‌داد، ایشان پرسشی را مطرح می‌کردند و بر اساس آن مطالبی را توضیح می‌دادند که در نهایت به ارائه پاسخ منجر می‌شد.

 تست زدن نیز برای آزمون بورد تخصصی بسیار مهم و کمک کننده است. همچنین بنده معتقدم که سوالات آزمون شفاهی باید همانند آزمون کتبی به همراه کلیدهای سوال و باروم نمرات منتشر شود. چون حقیقتتا اینکه چطور برترین‌های بورد تخصصی در مرحله شفاهی انتخاب می‌شوند برای دانشجویان جای سوال دارد، ضمن اینکه بهتر است جای درخواست بازنگری و اعتراض نیز برای دانشجویان پیش‌بینی شود تا چنانچه دانشجویی ابهامی در خصوص آزمون شفاهی داشت بتواند پاسخ آن را بگیرد.

و نکته آخر اینکه؛ در دنیایی که همه چیز در حال به روز رسانی است و هوش مصنوعی بخش مهمی از فعالیت‌های آموزشی را شامل می‌شود، شاید نیاز باشد که ما هم از این قابلیت‌ها استفاده کنیم و در واقع فضای آموزشی خود را آپدیت کنیم و حتی به اساتید، آموزش هایی در جهت استفاده از شیوه‌های تدریس بهتر ارائه شود.